Wiek diagnozy. Jak obsesja na punkcie zdrowia czyni nas bardziej chorymi Suzanne O'Sullivan Książka

Bardzo ciekawa i potrzebna w dzisiejszych czasach pozycja. Jak mówi dr O'Sullivan żyjemy w wieku, który żyje diagnozą. Zadaje pytanie - czy diagnoza to wiedza, czy przekleństwo naszych czasów? Do tej pory nie zastanawiałam się nad tym na tyle intensywnie, aby móc wyrazić swoją opinię, lecz lektura tej książki nieco mi w tym pomogła. Zawsze uważałam, że nadmierny strach o swoje zdrowie, analizowanie każdego z niepokojących symptomów takich jak ból głowy, czy zwykłe zmęczenie, które również w dużej mierze zależą od naszego stylu życia od razu ubierać w etykietkę jakiejś poważnej choroby. Bardzo łatwo jest w ten sposób wpaść w niebezpieczną pułapkę i jak to świetnie przedstawiła autorka - dać naszemu organizmowi odegrać scenariusz, który rzeczywiście zakłada występowanie poważnej choroby (która niekoniecznie może być niebezpieczna, albo i wcale nie musi wystąpić). Oczywiście, nie chodzi też o to, aby trywializować takie symptomy jak nieustanne zmęczenie, ból głowy, niezdarność, czy nadpobudliwość, tylko reagować w odpowiedni sposób. Wielu ludzi neuroróżnorodnych po zdiagnozowaniu ADHD czy autyzmu, odczuwa ulgę, że w końcu wiedzą co im dolega i dlaczego są inni. Warto jest się również zastanowić jak wielki wpływ nadrozponowalność może mieć na nasze życie, o której tak często mówi autorka - czyli zacieranie się granic między rzetelnym i przemyślanym diagnozowaniem chorób u tych ludzi, którzy rzeczywiście są chorzy, a tych, którzy po prostu są inni i wymagają na przykład zmiany stylu życia. Czy nie można już po prostu być zmęczonym, zdenerwowanym czy zapominalskim? Czy jest to od razu symptom choroby? Dr Suzanne omawia i analizuje wiele przypadków z którymi miała styczność, są to przede wszystkim historie jej pacjentów, uzupełnia je danymi statystycznymi i faktami z dziedziny medycyny z całego świata. Książka jest naprawdę wciągająca, skłania do refleksji i na chłodno analizuje, dla mnie szczególnie ciekawe były fragmenty o autyzmie, ADHD i raku piersi.

Autorka podaje tu bardzo fajną tezę a mianowicie jak otrzymanie diagnozy nie tylko nas ale kogoś w rodzinie może ukierunkować nasze życie w jej kierunku. Książka też dewastuje to czy diagnozy powinny być wydawane każdemu. Widać w książce że autorka chciała być bez stronnym naratorem lecz widać jej nakierowanie na jedną ze stron. Mimo tego książka jest naprawdę fajnie poprowadzona i podaje fajne i rzetelne przykłady, jest utwierdzona poprzez badania. W książeczce znajdziemy wiele odnośników do artykułów na których po części bazuje autorka z drugiej zaś są to jej przemyślenia i własne badania. Mimo że nie zgadzam się ze stroną autorki to muszę przyznać jej wiele racji które nakreśla w tej książce a co najważniejsze książka ta zmusza nas do myślenia i wysuwania własnych wniosków co jest dla mnie mianem naprawdę dobrej książki.