Powiedz nam, co myślisz!
Pomóż innym i zostaw ocenę!
Zaloguj się, aby dodać opinię
Mariusz Albiński
15/04/2014
opinia recenzenta nie jest potwierdzona zakupem
„Anioły jedzą trzy razy dziennie" to kontynuacja pierwszego reportażu Grażyny Jagielskiej „Miłość z kamienia", która w sposób odważny i bezpośredni opisuje pobyt autorki na oddziale zamkniętym kliniki psychiatrycznej. Tym razem autorka przybliża czytelnikowi życiorysy pacjentów, z którymi w trakcie półrocznej hospitalizacji tworzyła grupę wsparcia. W znacznej mierze są wśród nich weterani misji w Iraku i Afganistanie, którzy na skutek długotrwałego stresu bojowego i koszmarnych doświadczeń nie byli w stanie odnaleźć się po powrocie do domu i rodziny. Pacjentami, takimi jak Grażyna Jagielska, są również osoby cywilne, które nie sprostały presji zawodowej, które chronicznie potrzebują akceptacji innych ludzi, a także którym brakuje asertywności, doskwiera samotność i pustka .
Sabina Kapłon
16/04/2014
opinia recenzenta nie jest potwierdzona zakupem
Są książki, których nie czyta się w pośpiechu. Książki, których nie można czytać w czasie podróży autobusem, szybko przerzucając kartki. Są książki, które wymagają ciepłego koca, późnego wieczoru i kieliszka czerwonego wina. I „Anioły jedzą trzy razy dziennie" Grażyny Jagielskiej jest właśnie taką książką. Nie jest to historia lekka, na słoneczne popołudnie.
Anonimowy użytkownik
25/09/2024
opinia recenzenta nie jest potwierdzona zakupem
Są książki, których nie czyta się w pośpiechu. Książki, których nie można czytać w czasie podróży autobusem, szybko przerzucając kartki. Są książki, które wymagają ciepłego koca, późnego wieczoru i kieliszka czerwonego wina. I „Anioły jedzą trzy razy dziennie" Grażyny Jagielskiej jest właśnie taką książką. Nie jest to historia lekka, na słoneczne popołudnie.
Anonimowy użytkownik
25/09/2024
opinia recenzenta nie jest potwierdzona zakupem
„Anioły jedzą trzy razy dziennie" to kontynuacja pierwszego reportażu Grażyny Jagielskiej „Miłość z kamienia", która w sposób odważny i bezpośredni opisuje pobyt autorki na oddziale zamkniętym kliniki psychiatrycznej. Tym razem autorka przybliża czytelnikowi życiorysy pacjentów, z którymi w trakcie półrocznej hospitalizacji tworzyła grupę wsparcia. W znacznej mierze są wśród nich weterani misji w Iraku i Afganistanie, którzy na skutek długotrwałego stresu bojowego i koszmarnych doświadczeń nie byli w stanie odnaleźć się po powrocie do domu i rodziny. Pacjentami, takimi jak Grażyna Jagielska, są również osoby cywilne, które nie sprostały presji zawodowej, które chronicznie potrzebują akceptacji innych ludzi, a także którym brakuje asertywności, doskwiera samotność i pustka .
