Rysie pazury Karin Smirnoff Książka

Czy byłam pewna, że Karin Smirnoff godnie przejmie pałeczkę po Stiegu Larssonie i Davidzie Lagercrantzu, kontynuując kultowy cykl „Millennium”? Po przeczytaniu „Sagi rodziny Kippów” nie miałam żadnych wątpliwości. Już pierwszy tom w jej wykonaniu „Krzyk orła” pokazał, że autorka czuje mrok i bezwzględność świata Millennium, ale potrafi też wykorzystać element zimnej, surowej scenerii, w której przemoc, korupcja i międzynarodowe interesy rozgrywają się na tle natury równie groźnej, co ludzie. Drugi tom jej autorstwa (czyli ósma część cyklu),„Rysie pazury”, tylko mnie w tym przekonaniu utwierdził. I zaznaczę od razu, że warto znać choćby „Krzyk orła”, by odnaleźć się w realiach Gasskas i wśród bohaterów „Rysich pazurów”, a najlepiej całość, by poczuć znaczenie kultowych bohaterów cyklu czyli Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista. A ci z wiekiem się zmieniają. Mikael zmagający się z problemami zdrowotnymi, zepchnięty na boczny tor jest cieniem siebie sprzed lat. Lisbeth też dużo brakuje do tej nieugiętej wojowniczki, jaką pamiętamy. Odkrywa w sobie cechy, których nigdy wcześniej nie dopuszczała do głosu. Lecz choć oboje przyjeżdżają do Gasskas z przyczyn osobistych, to nie potrafią stać z boku i ignorować niesprawiedliwości. Moi ulubieńcy, choć istotni dla fabuły, nie dominują jej jednak przekazując pole nastoletniej, odważnej i zaangażowanej Svali i demonicznemu Marcusowi Branco. A w niewielkim Gasskas ścierają się ogromne pieniądze, wpływy, eksploatacja środowiska z tradycją i dobrem całej wspólnoty. Niektórzy dla zysku nie cofną się przed niczym, a w grze władzy i manipulacji narzędziem przemocy staje się nawet dziecko. Podobało mi się, że Autorka nie idzie utartym schematem. Połączenie wątków kryminalnych z ekologicznymi i społecznymi oraz wprowadzenie nowych bohaterów daje poczucie świeżości i nową perspektywę. Wkład Karin Smirnoff pokazuje, że cykl „Millennium” może się rozwijać nie tylko w tradycyjnym kryminale, ale w literaturze, która zadaje pytania o człowieka, wspólnotę i naturę. Dla osób, które lubią historie z dużą dawką napięcia, skandynawską atmosferą i moralnymi dylematami, to lektura niemal obowiązkowa. Mimo że od premiery pierwszej części cyklu minęło już dwadzieścia lat, ta historia nadal zachwyca, a emocje przy czytaniu ósmego tomu mogą być niemal tak świeże, jak przy pierwszym. Ja spędziłam fascynujący czas z Lisbeth i Mikaelem i już nie mogę się doczekać kolejnej części.