Dziewczyna z kalendarza Sebastian Fitzek Książka

Sebastian Fitzek to autor uznawany za niemieckiego mistrza thrillera i nie jest to czcze stwierdzenie! Świetnie buduje napięcie, zaskakuje twistami, a równocześnie buduje psychologię zdarzeń tak, że czytelnik zostaje z głową pełną zagadnień wartych przemyślenia. I nie inaczej jest z “Dziewczyną z Kalendarza”, która idealnie wpisuje się w świąteczny czas. Tu kalendarz adwentowy, codzienne otwieranie okienka ma rolę znaczącą, a choć bazuje na makabrze, to jednak brutalnością nadmiernie nie epatuje - jest zaznaczona na tyle, by ukazać straszny fakt: im bardziej niewyobrażalna zbrodnia, tym mniej jesteśmy skłonni w nią uwierzyć. Jak w takim wypadku czują się ofiary? Niemniej jednak kalendarz adwentowy to tylko część historii, która podzielona jest na trzy czasy, a ten współczesny mówi o czymś innym - o rodzinie i o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić, by ją ocalić. Bo to historia matki, która by ratować chorą córkę, desperacko poszukuje jej biologicznych rodziców, których akta adopcyjne są utajnione. I tak trafia na legendę Dziewczyny z Kalendarza, która z każdym kolejnym rozdziałem nabiera coraz bardziej realnych barw... Większe i mniejsze twisty fabularne są świetnie dopracowane i zbudowane tak, że nawet jeśli coś z początku wydaje się nie do końca prawdopodobne, to zyskuje na wiarygodności, gdy już poznajemy prawdę i okoliczności zdarzenia. Całość spięta jest perfekcyjnie, a dobrze budowane napięcie, naprzemienna narracja i czasy sprawiają, że książkę czyta się płynnie i naprawdę trudno jest ją odłożyć. Świetnie się przy niej bawiłam, dałam się nabrać na każdą manipulację autora, a i tematy, jakie porusza, pozostaną ze mną na długo. To udany powrót Fitzka na rynek polski! PS. Książka została wydana w dwóch wersjach: miękkiej ze skrzydełkami i limitowanej twardej z barwionymi brzegami i znikająca okładką. Pierwsza taka książka w Polsce!

Sebastian Fitzek przyzwyczaił nas, że w jego powieściach logika często ustępuje miejsca szaleńczemu tempu i szokującym zwrotom akcji. I nie inaczej jest w „Dziewczynie z Kalendarza”, która od pierwszej makabrycznej sceny przykuła całą moją uwagę. Tym razem niemiecki mistrz psychothrillera bierze na warsztat kalendarz adwentowy, który każdemu z nas kojarzy się z ciepłem i beztroską dzieciństwa, i zamienia go w narzędzie psychicznej tortury. Czy można było spodziewać się bardziej okrutnego pomysłu? Przyznam, że ten kontrast między świąteczną otoczką a brutalnością, między niewinnością a okrucieństwem, idealnie buduje napięcie i gra na emocjach. Zimowa aura nie ma w sobie nic z magii, a wręcz wywołuje depresyjne wrażenie mroku i izolacji, gdy sytuacja zmienia się w irracjonalny koszmar, który śledzimy na dwóch płaszczyznach czasowych. A czas ma tu olbrzymie znaczenie. Zarówno w szkolnym internacie przed 21 laty, gdzie dwoje uczniów w ramach pokuty otwiera kolejne drzwi kalendarza adwentowego wypełnionego „mrokiem, strachem i bólem”, jak i 11 lat później, kiedy Olivia Rauch prowadzi nierówny wyścig z czasem o życie swojej adoptowanej córeczki, a system rzuca jej kłody pod nogi. I to wątek Olivii jest emocjonalnym silnikiem tej powieści i zarazem najbardziej wiarygodnym jej punktem. Czuć desperację matki, jej bezsilność w walce z systemem i nieubłaganym upływem czasu, ale i nadzieję, która nie gaśnie do końca. Zaangażowałam się w jej walkę, śledząc z obawą, na jakie ryzyko jest w stanie się narazić i jakie granice przekroczyć z miłości do dziecka. Muszę być jednak szczera. W pewnym momencie zawarłam z tą książką pakt, że wyłączam logikę, a włączam zabawę. Były chwile, kiedy kręciłam głową z niedowierzaniem, bo nagromadzenie przypadków przekraczało granice prawdopodobieństwa. Czy mi to przeszkadzało? Ostatecznie nie, bo tempo akcji nie pozwalało mi się nad tym zastanawiać, a każdy krótki rozdział kończył się w takim momencie, że musiałam czytać dalej. Mimo że w mojej ocenie nie przebija klasyków autora, takich jak „Pasażer 23” czy „Terapia”, to ta powieść okazała się intensywną, mroczną przygodą. Może czasem nieco chaotyczną, momentami trochę przekombinowaną, ale emocje, które wywołała - strach, napięcie, współczucie - były jak najbardziej prawdziwe. Idealna pozycja, żeby zaszyć się pod kocem w zimowy wieczór i dać się porwać szaleństwu, zapominając o całym świecie.