Ostatni krzyk mody Beata Dębska, Eugeniusz Dębski Książka

Po długiej przerwie Winkler i jego babcia Roma wrócili do czytelników w tomie piątym serii Beaty i Eugeniusza Dębskich pt. “Ostatni krzyk mody”. Oczywiście równie dobrze można czytać go oddzielnie od reszty tomów, bo żeby wszystko zrozumieć, trzeba w sumie znać jedno, najważniejsze założenie: Tomasz i jego babcia Roma, jak i partnerka Iwa są dla siebie prawdziwym oparciem i rozumieją się w pół zdania. Teraz już można po książkę sięgać bez obaw! Intryga tej powieści skupia się częściowo na czasach PRL-u, latach 60-tych, kiedy to każda zagraniczna delegacja równała się niebezpieczeństwu pod kątem szpiegowskim. W tę intrygę wplątana jest Antosia, dawna modelka, teraz starsza pani, którą ktoś próbuje nastraszyć, a Winkler obronić i dowiedzieć się kim jest straszący. Dość długo nie jest jasne, w którym kierunku fabuła pójdzie, dość wyraźne są wątki polityczno-gangsterskie, które raczej skupiają się na zależnościach, a nie po prostu na ludzkich dramatach, choć i tych książka nie jest pozbawiona. Sama jednak w powieści dużo mocniej doceniam dwa inne aspekty: te ciepłe, niepodszyte żadnym własnym interesem uczucia, które panują pomiędzy postaciami serii i styl, w którym czuć, że autorzy doskonale znają, kochają i bawią się językiem polskim. Może nie jest to w mojej ocenie najmocniejszy tom serii, ale nadal dobry i warty uwagi, choćby na tę dynamikę pomiędzy postaciami tak różną od tego, co przynoszą nam inne kryminały. Mam teraz tylko nadzieję, że na tom szósty Dębscy nie każą nam długo czekać! Naprawdę, po takim zakończeniu nie mogą ;)

Macie ochotę na kryminał z PRL-owską duszą? "Ostatni krzyk mody" to piąty tom bestsellerowego cyklu o detektywie Tomku Winklerze i jego niekonwencjonalnej babci Romie. Beata i Eugeniusz Dębscy, małżeński duet literacki z Wrocławia, po raz kolejny udowadniają, że polski kryminał może łączyć czarny humor z głęboką refleksją społeczną. Tym razem bohaterowie mierzą się z przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć, zarówno w sensie historycznym, jak i emocjonalnym . Główna oś kryminalna skupia się na Antoninie Giambattista zwanej Panzerfaust, emerytowanej topmodelce z epoki PRL. Jej beztroskie życie we wrocławskim willowym osiedlu Borku przerywa seria szantaży. Ktoś żąda pieniędzy w zamian za milczenie o mrocznych sekretach z jej młodości. Tomek Winkler, wciągnięty w sprawę przez babcię Romę ,dawnej przyjaciółki Antoniny, początkowo sądzi, że to konflikt z sąsiadami. Szybko okazuje się jednak, że przeszłość modelki kryje zbrodnie poważniejszego kalibru, zdradę, współpracę z bezpieką i ofiary, które nie zostały pomszczone . Autorzy mistrzowsko przeplatają teraźniejszość z latami 60. XX wieku. Sceny z PRL-owskiego świata mody, pełnego kontrastów między szarzyzną codzienności a błyskiem zagranicznych pokazów nie są jedynie tłem. Ukazują mechanizmy przetrwania w systemie, gdzie lojalność ścierała się z oportunizmem. Antonina okazuje się klientką z piekła rodem. Jej psychologiczny portret to studium manipulacji. Z jednej strony zdesperowana staruszka, z drugiej kobieta skrywająca więcej, niż mówi. Bohaterowie powieści kradną show. Tomek Winkler to detektyw z przenikliwym umysłem i dystansem do siebie. Jego relacja z babcią to esencja humoru, pełna ciętych ripost i czułych niedopowiedzeń . Babcia Roma to superbabcia o języku brzytwy i intuicji detektywa. W tym tomie jej rola jest kluczowa to ona łączy przeszłość z teraźniejszością, a jej wspomnienia nadają historii autentyczności . Antonina Giambattista to najbardziej złożona postać książki. Była modelka, która gotowa była zrobić wiele, by wyrwać się z szarzyzny PRL-u, teraz staje twarzą w twarz z konsekwencjami swoich wyborów. Jej wielowarstwowość symbolizuje rozdwojenie jaźni w czasach reżimu . Warto dodać, że do duetu Winkler–Roma dołącza partnerka Tomka, Iwa, tworząc dobrze naoliwioną maszynę śledczą .Silne strony powieści to humor z nutą goryczy. Dialogi Tomka i Romy to perełki czarnego humoru. Ironia nie przytłacza jednak powagi tematu, rozliczeń z winą i samotnością jesieni życia . Miasto Wrocław opisane jest z czułością i dbałością o detal, nie jest tylko scenerią żyje, współtworzy klimat i kryje tajemnice . Kryminał bez epatowania brutalnością. Autorzy udowadniają, że napięcie buduje się przez psychologię postaci, nie przez przemoc. Groza wynika tu z moralnych wyborów, nie z krwi . Mamy tu głębię społeczną. Książka bada koszty sukcesu w PRL-u. Jak daleko można się posunąć dla wolności? Czym jest zdrada w systemie, gdzie donos był walutą przetrwania? . Dla niektórych czytelników dowcipność dialogów bywała zbyt natarczywa, odciągając uwagę od fabuły. Nierówny rytm, bo pewne wątki są wprowadzone zbyt późno, co osłabiło spójność intrygi . Miłośnicy klasycznych kryminałów mogą czuć niedosyt wobec wątków modowych i środowiskowych, choć dla innych to atut . "Ostatni krzyk mody" to nie tylko świetna rozrywka, ale i mądra analiza ludzkich wyborów. Autorzy po mistrzowsku łączą klimat Wrocławia, zzarny humor podszyty melancholią oraz trudne pytania o cenę wolności w systemie zniewolenia. Polecam fanom serii, miłośnikom kryminałów z duszą oraz pasjonatom historii PRL, świat mody lat 60. ukazano tu z iście reportażową precyzją. Polecam, jeśli szukasz kryminału, który bawi, wzrusza i każe zadać sobie pytanie: Co ja zrobiłbym na jej miejscu? Moja ocena: 8/10  Polecam!