Gdyby nie czerń Filip Zawada Książka

Daję mocną 9-tkę, bo dawno nie czytałam nic tak odjechanego. Nigdy nie wiesz czy za chwilę się skrzywisz czy zaśmiejesz, zadumasz czy rozpłaczesz. Rollercoaster emocji zaserwowany pod fabularną chmurką opowieści o dysfunkcyjnej rodzinie, w której aż dziwne, ale wszystko w miarę działa. A jednocześnie jest tu tyle emocji, tyle współczucia dla bohaterów i tyle momentów, w których odnajdywałam siebie samą, że ... no szok. ,,Gdyby nie czerń" to książka dziwna, inna i przez to piękna.

Przewrotna saga rodzinna Zawady to nie klasyczna narracja. To powieść skonstruowana z małych momentów z jakich składa się życie. Rozedrgana, jakby życie bohaterów było montażem snu i jawy. Czasem trudno rozstrzygnąć, co jest prawdą, a co się tylko wydaje nam - czytelnikom jak i członkom rodziny Mrazów. Uwielbiam sposób w jaki autor posługuje się tu absurdem i czarnym humorem. Jako wielka fanka Ionesco, kocham Zawadę, że jest tak absurdalny jak sam mistrz. Postacie, a raczej bohaterowie -niewidomi rodzice, dzieci, które żyją w świecie fantazji, babcia z ciętą ripostą na wszystko (moja ulubiona) - to wszystko tworzy świat pełen eksplozji, olśnień i zachwytów. Długo tej książki nie zpaomnę. Świetna

Bardzo trudno tę powieść zaszufladkować, tak jak trudno było się od niej oderwać. Choć potrafiła mnie zmęczyć, bo styl autora jest dość wymagający, to przeblyski narracyjnego geniuszu, znajomości natury człowieka i humor, którego tu mnóstwo sprawiały, że tuż po odłożeniu znowu chciałam ją czytać i dowiedzieć się, co będzie dalej z tą dziwną rodzinką. To nie jest pierwsza książka Zawady jaką przeczytałam, ale wedlug mnie najlepsza. Dawno podczas czytania nie czułam takich momentów jakby mnie piorun olśnił, a tu miałam tak raz po raz. Jeśli lubicie nietuzinkowe, odklejone powieści to Zawada jest autorem dla was.

Jak czytałam ,,Gdyby nie czerń" to miałam wrażenie jakbym śniła. Wchodziłam w taki śniący stan, trochę jak hipnoza, trochę jak trans. Zawada tworzy tu naprawdę niezwykły świat, w którym dzieci są oczami dorosłych, a to, co martwe, jest częścią świata żywych. Uwielbiam czarny humor, to zdecydowanie mój styl komunikacji, więc tym bardziej Zawada rozkochał mnie w swojej prozie, a przy tym prowadzi narrację niezwykle refleksyjną. To książka do delektowania się, czytałam ją powoli aby wyłapać jak najwięcej niuansów, metafor i momentów zachwytu. Inna od innych literacka perełka.

Powieść szalona, odklejona, dziwna, inna, intrygująca, szczera, zabawna, „Gdyby nie czerń” to opowieść o rodzinie, w której codzienność to absurd i metafizyka. Czarny humor jest tu narzędziem do mówienia o najtrudniejszych emocjach. Lubię takie nietuzinkowe powieści, super się czytało.

Filip Zawada w „Gdyby nie czerń” pokazuje, że życie ma wiele odcieni czerni, wiele szarości, niewiele kolorów, ale są, bywają zanurzone gdzieś w realiach małomiasteczkowego życia. Między widzeniem i ślepotą, śmiechem i rozpaczą, prawdą i złudzeniem jego bohaterowie - rodzina Mrazów i gawron, który bacznie ich obserwuje balansują na granicy absurdu i śmiertelnej powagi. Raz są śmieszni, raz tragiczni, ale zawsze jacyś tacy ludzcy, normalni, prawdziwi. Myślę, że to największa siła tej książki - jej bohaterowie. Autor prowadzi narrację, która brzmi jak poetycki monolog z pogranicza jawy i snu. Czuć w niej rytm, muzykę, ale też pustkę po tym, czego nie da się wypowiedzieć. Zawada nie moralizuje, nie ocenia, a stara się ukazać prawdę o człowieku, o ludziach którzy próbują przetrwać w świecie gdzie zgubić się potrafi nawet wewnętrzne światło. To jedna z tych książek, które czyta się sercem, a potem długo nosi w głowie jak echo własnych myśli.

„Gdyby nie czerń” Filipa Zawady to książka, która zostawiła mnie z poczuciem lekkiego rozedrgania. Czytając, miałem wrażenie, że każde zdanie jest jak dotyk czegoś surowego, nieskłamanego. Zawada pisze tak, jakby wyciągał myśli prosto spod skóry – bez ozdobników, ale z ogromną czułością. Ta książka jest jak rozmowa, której nie chcesz kończyć, choć chwilami bywa niewygodna i zmusza do konfrontacji z własną ciemnością. To literatura, która nie stara się przypodobać. Trzeba dać się jej prowadzić – czasem wolno, czasem niepewnie. Po lekturze długo nosiłem w sobie echo tych zdań, tak jakby coś zostało we mnie przestawione. „Gdyby nie czerń” to opowieść, która pokazuje, jak blisko potrafią być od siebie melancholia i ukojenie. Jeśli szukasz książki, która dotyka naprawdę – polecam.

Polecam tą książkę, otworzyła we mnie dawno zagojone rany, które okazały się być tylko przykryte plastrem. Poruszająca, zabawna, lekka i ciężka za razem. Polecam z całego serca.