Jerzy Waldorff

JERZY WALDORFF – urodził się 4 maja 1910 roku w Warszawie. Był polskim pisarzem, publicystą, krytykiem muzycznym i działaczem społecznym. W dwudziestoleciu międzywojennym sympatyzował z obozem „młodokonserwatystów”. Jerzy Waldorff uczył się w Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu oraz na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, który ukończył z tytułem magistra. Po studiach pracował jako prawnik. Jednak porzucił ten zawód przez jedną ze spraw, w której – według niego – klient wygrał niesłusznie.

Jerzy Waldorff – działalność kulturalna

Prywatnie był wielkim miłośnikiem muzyki. W latach 1936-1939 publikował swoje recenzje muzyczne w takich tytułach, jak „Kurier Poranny” oraz „Prosto z Mostu”. Oprócz tego współpracował również z tygodnikiem „Jutro”. W późniejszych latach związał się z „Przekrojem”. Jego felietony można było również przeczytać w „Polityce” czy też tygodniku „Świat”. Był też komentatorem muzycznym Polskiego Radia.

Jerzy Waldorff – książki

W 1939 roku ukazała się jego pierwsza książka pt. „Sztuka pod dyktaturą”. Waldorff napisał ją pod wpływem swojej podróży do Włoch w 1937 roku. Opisuje ona zasługi Benita Mussoliniego dla rozwoju kraju. Jerzy Waldorff w późniejszych latach pisał głównie o muzyce poważnej. Stworzył ponad dwadzieścia książek, w tym takie tytuły, jak „Wielka gra. Rzecz o Konkursach Chopinowskich ”, „Jan Kiepura” czy też „Serce w płomieniach – słowo o Szymanowskim”, który był jego ostatnim dziełem. Za swoją twórczość otrzymał między innymi Nagrodę Kisiela. Został także odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za zasługi dla kultury polskiej.