Czerwony Ptak. Wilczy Dwór (ilustrowane brzegi) Maja Kołodziejczyk Książka

Kail Karov żyje w okupowanym kraju. Czuje, że do niczego się nie nadaje. Nie został przyjęty do podziemnego wojska tak jak jego brat. Wszystko się zmienia, gdy trafia na Charlesa Vogel - wysokiego rangą, wrogiego żołnierza. To spotkanie rozpoczyna ciąg zdarzeń, których nie jest w stanie przewidzieć żaden z nich. Charles planuje zemstę, a Kail stanie się jej częścią, choć długo niedane będzie mu poznać swojej roli. "– Co byś powie­dział na gru­dzień? – O czym mowa? – O dacie two­jej śmierci. – Myślę, że nie mam żad­nych pla­nów na ten mie­siąc." Po przeczytaniu "Ojca" Mai przez tydzień chodziłam z tą książką w głowie. Czerwony ptak zostanie ze mną chyba jeszcze dłużej. Obie książki są różne od siebie i uderzają duszę w inny sposób. Czerwony ptak ta ogrom emocji. Ogrom cierpienia, bo mamy tu klimat wojny. Uważam, że autorka dobrze zrobiła, tworząc fikcyjny świat. Widać tu inspiracje historią, ale w takiej wersji nikt jej nie zarzuci, że "czegoś takiego nie było" lub "skąd wiesz, że tak robili" itp. Jej świat, jej reguły. A świat ten jest bardzo dobrze dopracowany i ciekawy. Zaś tematy, które porusza: nierówność, zdrada, poczucie wyższości są ciągle na czasie. Skłania do myślenia. "Zwy­kła nawet mawiać, że są jak ogień i woda, wza­jem­nie się rów­no­wa­żąc. Nie miała racji. Byli jak ogień i oliwa." Autorka przedstawia nam docki naród przekonany o swojej wyższości jako czysty rasowo. Niebieskie oczy i blond włosy są tam wręcz obowiązkowe, a mężczyźni i kobiety rozjaśniają je do prawie białych odcieni. Cała historia przedstawiona w Czerwonym ptaku brzmi nad wyraz okrutnie i prawdziwie. Słowne potyczki głównych bohaterów wywołały uśmiech na twarzy. Były też momenty zachwytów, wzruszenia i smutku. Sama ich relacja jest nietypowa, zwłaszcza mając na uwadze ich początki. Jednak czytając uważnie, możemy poznać obu bohaterów i zrozumieć, że dużo ich łączy, a życie ani ludzie nie są czarno-biali. Zresztą ten tom trochę taką myśl po sobie pozostawia, bo czy wielka zemsta Charles tego nie udowodniła? "Udo­wod­ni­łeś już, że nasza ide­olo­gia jest idio­tyczna, ale utwier­dzi­łeś mnie w prze­ko­na­niu, że wasza rów­nież. Wszy­scy two­rzą popie­przone zasady, przez które ludzie tylko wza­jem­nie się nie­na­wi­dzą." Moją ulubioną sceną mimo wszystko zostanie ta, gdy Aleksander wygrywa zakład, strzelając w środek tarczy. Uwielbiam takie momenty, gdy niedoceniany przez innych bohater pokazuje, że jest kimś więcej, niż im się wydaje. Teraz będę zastanawiać się jak żyć. Drugi tom potrzebuje jak tlenu! "Zarażę cię. Zatruję, zdrajco. Jeżeli coś mu się sta­nie, Pocią­gniemy cię na dno. Jeśli zawi­śniemy, Ty zawi­śniesz wraz z nami. Chodź tu. Dopuść się prze­stęp­stwa, Które wplą­cze cię w sprawę na zawsze."