Edukacja motyli Donato Carrisi Książka

Zima, mała szwajcarska wioska i niszczycielski ogień, który prowadzi do wielkiej tragedii - to tło zdarzeń “Edukacji motyli”, powieści kryminalnej Donata Carrisiego, w której problem jednostki rozpatrywany jest na miarę światową. Bo tu losowa sytuacja, która pozbawiła główną bohaterkę sześcioletniej córki, staje się powodem nie tylko do przyjrzenia się trudom macierzyństwa i niewyobrażalnej tragedii, jaką jest strata dziecka, ale też do rozpatrzenia sposobu funkcjonowania świata, jego przypadkowości, losowości, czy może pozornej losowości. Tak, Carrisi lubi sięgać do fizycznych hipotez, ale robi to w sposób typowo kryminalny, osadzając dobre pytania o funkcjonowanie świata i społeczności na bazie zagadki mrocznej i pogmatwanej. Choć w tym tytule mam wrażenie, że mocniej skupiamy się na emocjach bohaterki niż na zagmatwaniu fabuły, której cały urok w tym, że osadzona jest na granicy tego, co dzieje się naprawdę, a co jest tylko kreacją pogrążonego w rozpaczy po stracie dziecka umysłu matki. Umiarkowane tempo zdarzeń, klimatyczne tło w postaci turystycznej, pokrytej śniegiem miejscowości i niewielki, ale wyraźny motyw książek dobrze powieść uzupełniają, a dzięki temu czytelnik jeszcze na długo po lekturze zadaje sobie pytania, do jakich zadawania zmusza ta historia. Podoba mi się te całościowe spojrzenie na świat prezentowane przez Carrisiego, bo choć teorie, na których historię opiera, są już nam dobrze znane, to i tak sięgają tego, co ciągle niewyjaśnione.

Jeśli Donato Carrisi napisze kiedyś instrukcję obsługi młynka do kawy, to oczywiste, że ją przeczytam. Byłaby to z pewnością jedyna instrukcja na świecie łącząca w sobie psychologiczną głębię, mrok i intelektualną zagadkę. I niewykluczone, że nawet gdybyśmy do młynka wsypali kawę, po zastosowaniu się do jego instrukcji wyjęlibyśmy sól, bo u autora nic nie jest oczywiste, a granica między rzeczywistością a iluzją bywa rozmyta. Ale w „Edukacji motyli”, najnowszej powieści autora, tej iluzoryczności i metafizycznego akcentu trochę mi zabrakło. I to jedyny brak, na który mogłabym narzekać, bo opowieść o kobiecie, która boryka się z poczuciem winy po zaginięciu dziecka, by później na własną rękę odkryć prawdę, totalnie mnie pochłonęła. Nie zmienia to jednak faktu, że po Carrisim oczekiwałam większej zawiłości i tego cudownie strasznego uczucia, że ktoś mi „przeorał mózg”, które wracało długo po przeczytaniu jego wcześniejszych powieści. Autor, jak to ma w zwyczaju, prowadzi czytelnika przez labirynt emocji, obnażając ludzką naturę. Wspomniana matka, pozbawiona instynktu macierzyńskiego, budzi ambiwalentne uczucia. Bo z jednej strony współczujemy jej straty dziecka, ale z drugiej widzimy, jak bardzo na nie nie zasługiwała. Jednak po tragedii świat kobiety się rozsypuje i znów pojawiają się wątpliwości ile w tym tęsknoty, docenienia po czasie tego, czego już nie ma, a ile drążącego poczucia winy. Klimatyczne górskie miasteczko, obsypane śniegiem, szybko zapomina o tragicznym pożarze pensjonatu, ale Serena, wiedziona niejasnymi sygnałami i budzącą się nadzieją na inne niż głoszone przez policję wyjaśnienie sprawy, próbuje za wszelką cenę dociec prawdy. A ta wraca do niej wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewa. „Edukacja motyli” to Carrisi w bardziej stonowanym wydaniu, mniej mroczny, ale nadal szalenie wciągający. To klasyczny thriller, w którym autor stopniowo odkrywa przed nami wszystkie karty (co u Carrisiego zaskakuje), łącząc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. To także opowieść o zaginięciu, nieoczywistym macierzyństwie i poczuciu winy. Czy również o drugich szansach? Przekonajcie się sami.