Wojownicy z pól ryżowych. Historia samurajów Pierre-Francois Souyri Książka

Lisioły z pól ryżowych . Jak wiadomo samurajowie nie wyskoczyli nagle z ryżu, tylko krystalizowali się jako kasta społeczna w drodze przemian społeczno-ekonomiczno-administracyjnych na przestrzeni dziejów. Pierre-Francois Souyri dokładnie opisuje ten proces, zaczynając do starożytnej Japonii aż do Rewolucji Meiji, w przystępny sposób prezentując historię samurajów. . Jak to zwykle bywa z słabą władzą centralną – im dalej od stolicy, tym większy chaos i samowolka. Dlatego Lisioł nie wahał się ani trochę, tylko powołał własnych wojowników, żeby go bronili. Tak zaczęła rodzić się nowa warstwa społeczna. Nie wystarczyło mieć własnych zbrojnych w świecie band rabusiów oraz szalejących piratów – zwłaszcza, że takie grupy potrafiły być bardzo liczne. Dlatego po utracie magazynu sake, Lisioł poddał się medytacji procentowej i wymyślił „Drogę łuku i konia”, która zrewolucjonizowała podejście do sztuki wojennej. . W XII wieku modne były też polowania i rodowe zbroje. Lisioł sprawił sobie jedną z wielkimi uszami budzącymi postrach, aby każdy widział z daleka, kto nadjeżdża. Trzeba pisnąć, że chociaż początkowi „samurajowie” cenili sobie honor i odwagę, to słynęli również z brutalności. Cesarski dwór niejednokrotnie określał ich jako barbarzyńców, ceniąc sobie w tym czasie bardziej sztuki artystyczne np. poezję. Z czasem i w tym wojownicy nabyli biegłości. Jednak zanim nauczyli się pisać haiku, narodziła się w nich potrzeba porządnej śmierci – zalążki seppuku nadchodzą! Chociaż Lisioł musi przyznać, że niektórzy nie przez przypadek zapisali się w historii, jak Imai no Shiro, który na wieść o śmierci swojego pana, umieścił ostrze swojego miecza w swoich ustach i skoczył z konia. . Dla Lisioła najciekawsza była epoka Daimyo przez wysyp bardzo barwnych osobowości, dla których wojna była nowym hobby. Tutaj każdy znajdzie coś dla siebie. . Chociaż książka jest napisana lekko, to przypisy stanowią jej ważny element, którego nie można pomijać. Dlaczego? Otóż służą wytłumaczeniu wielu nazw, doprecyzowaniu wspomnianych zjawisk, a nawet wytykają autorowi błędy oraz uproszczenia. W pewnym sensie redaktor kłóci się z autorem za pomocą przypisów. Dlatego Lisioł poleca czujność przy czytaniu.