Szept wiatru. Szepty rodu Eld Veriani. Tom 2 Paulina Hendel Książka

W końcu doczekałam się! Przed wami recenzja kolejnych przygód Zoyi. „Szept wiatru” to drugi tom cyklu „Szepty rodu Eld Veriani”, będący kontynuacją wydanego w maju „Szeptu ognia”. To powieść, która podnosi poprzeczkę zarówno pod względem emocjonalnym, jak i światotwórczym. Nie zamierzam zdradzać szczegółów fabuły, ponieważ w dużej mierze jest to kontynuacja wątków znanych z poprzedniej części. W pierwszym tomie poznaliśmy główną bohaterkę, Zoyę Eld Veriani. Dziewczyna dopiero odkrywała prawdę o sobie i dziedzictwie swojego rodu. Jej sytuacja staje się teraz znacznie bardziej skomplikowana. Uwolniona wcześniej magia zaczyna siać spustoszenie, pękają dawne bariery, a cały świat Obsydii stoi na krawędzi chaosu. Zoya nie może już uciekać przed odpowiedzialnością musi zmierzyć się z konsekwencjami wcześniejszych decyzji oraz z oczekiwaniami, jakie stawiane są przed nią jako spadkobierczynią Eld Veriani. Autorka stopniowo odsłania przed czytelnikiem tożsamość i przeszłość bohaterki. Zoya, nosząc nazwisko Eld Veriani, nieustannie mierzy się z oczekiwaniami innych dla jednych jest dziedziczką, dla innych problemem, a dla kolejnych narzędziem politycznych gier. To fascynujące obserwować, jak rozwija się i przeżywa przygody, ale każda jej decyzja niesie ze sobą konsekwencje. Z jednej strony widzimy, jak bohaterka dojrzewa, z drugiej jednak zło czai się tuż za rogiem, gotowe, by zaatakować. Jeśli ktoś myśli, że najgorsze nasi bohaterowie mają już za sobą, srogo się rozczaruje. Akcja toczy się w świecie, w którym magia od wieków była trzymana pod kontrolą, a rody takie jak Eld Veriani miały ogromny wpływ na utrzymywanie równowagi. Tutaj napięcia i dramatów na pewno nie zabraknie. Na drodze Zoyi pojawia się Eryk. Postać pełna sprzeczności, nosząca blizny zarówno dosłowne, jak i metaforyczne. Jego obecność wprowadza do fabuły napięcie i nową dynamikę, ponieważ relacja między nim a Zoyą nie jest prosta ani oczywista. „Szept wiatru” rozwija motywy zapoczątkowane w pierwszym tomie zagrożenia związane z pękającą zaporą, tajemnice Obsydii i konsekwencje uwolnienia magii, która raz wypuszczona, nie daje się łatwo poskromić. To opowieść o odpowiedzialności i o tym, jakie ceny płaci jednostka oraz społeczeństwo, gdy dawne mechanizmy porządku zawodzą. Autorka umiejętnie łączy wątki osobiste (wewnętrzne rozterki Zoyi, jej relacje) z epickimi (zagrożenie dla świata), dzięki czemu tempo książki rzadko spada, a momenty refleksji nie burzą narracyjnego pędu. Jednym z najmocniejszych atutów powieści są relacje międzyludzkie oraz bohaterowie drugoplanowi, którzy nie zostali zepchnięci na margines, a wręcz przeciwnie pozostają w pamięci czytelnika. Często można odnieść wrażenie, że naprawdę się ich zna, widzi ich twarze i emocje. To sprawia, że łatwo zatracić się w tej opowieści i zapomnieć o rzeczywistości. Autorka w świetny sposób pisze o bliznach zarówno fizycznych, jak i tych niewidocznych z empatią i bez taniego sentymentalizmu, co dodaje historii autentyczności. Akcja goni akcję, a to, co wydaje się oczywiste, potrafi zaskoczyć. W dialogach pojawiają się nawet wulgaryzmy, co dodaje całości realizmu, bo przecież emocje rzadko pozwalają nam mówić pięknym językiem. Dlaczego fantastyczne książki tak szybko się kończą? Zazdroszczę tym, którzy jeszcze nie znają tego tomu, bo przed nimi emocje, zwroty akcji i chwile zaskoczenia. Ja już czekam na kolejne części i polecam tę historię całym sercem.

Współpraca recenzencka Q: W jakiej serii według Was drugi tom jest lepszy niż pierwszy? Nie twierdzę, że w każdym cyklu, ale sporo jest takich serii, gdzie kontynuacja nie dorównuje pierwowzorowi. Mówię o tym, ponieważ dziś chcę dla Was zrecenzować "Szept wiatru" od Pauliny Hendel, czyli kontynuację "Szeptu ognia", który mnie zachwycił. Od razu zaznaczę, żeby nie było, że krytykuję tę książkę, jest to bardzo dobra powieść, po prostu porzeczka była bardzo wysoko. "Szept ognia" mnie zachwycił, dlatego moje oczekiwania, co do drugiego tomu były bardzo wysokie i troszkę, ale tylko troszkę "Szeptowi wiatru" zabrakło. Ale jak mówię, to naprawdę tylko troszkę. Zarówno pierwszy, jak i drugi tom przeczytałem w 2 dni, co przy ponad 400 stronach uznaję za bardzo dobry wynik. To pokazuje, że ten drugi tom jest równie wciągający, co pierwszy. Więc co zaważyło na mojej opinii? Pierwszy tom ma bardzo jednowątkową fabułę, co przy 400 stronach jest dobre. Jednak, przy takiej samej ilości stron w 2 tomie, gdzie całość się ze sobą łączy, ale pojawia się więcej wątków trochę jak dla mnie braknie miejsca na wszystko. Zwłaszcza widać to w drugiej połowie powieści, gdzie Zoya rozdziela się z resztą bohaterów i obserwujemy wydarzenia tylko z jej perspektywy. Rozumiem to, bo jest główną bohaterką, ale aż sie prosi o przeplatanie jej perspektywy z punktem widzenia reszty grupy. Do tego brakło mi tu magii, ponieważ mam wrażenie, że w "Szepcie ognia" było jej więcej. W obydwu tomach podobał mi się finał. Zarówno jeden, jak i drugi sprawia, że od razu chce się sięgnąć po kontynuację. Zakończenie pierwszej części było oryginalniejsze, w drugiej po części spodziewałem się tego, co sie wydarzyło, ale i tak mi się podobało. Książkę oceniam na solidne 8/10 i mam nadzieję, że autorka nie ograniczy się do 3 tomów, ponieważ jeśli trzecia część również miałaby mieć tylko 400 stron to nie sądzę, że udałoby sie satysfakcjonująco zakończyć wszystkie wątki, a to byłoby marnotrastwo, zwłaszcza wątku z postacią nietypowego króla. Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.