Wiatr z północy Saga Północna Tom 1 Książka

„Wiatr z północy” to pierwszy tom „Sagi Północnej”, ale to jedno spotkanie wystarczyło mi, by stwierdzić z niezachwianą pewnością, że ta opowieść zauroczy każdą miłośniczkę poruszających sag rodzinnych z historią w tle. Czy kobieta na początku XX wieku miała prawo do wolności, do szczęścia, do decyzji o własnym życiu? Czy mogła uciec od przemocy, biedy i przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć? W pierwszym tomie „Sagi Północnej” Miriam Georg zabiera nas do Hamburga roku 1913. To czas, gdy kobieta, nawet bita i upokarzana, nie mogła łatwo odejść od męża, gdyż system był po stronie mężczyzn, a nie sprawiedliwości. Alice żyje w takim właśnie świecie. Ma córeczkę, ale jej mąż pije, znęca się nad rodziną i odbiera jej resztki sił. Gdy decyduje się walczyć o rozwód, wie, że może stracić wszystko. Ale nie poddaje się. Szuka pomocy u prawnika Johna, który z czasem dostrzega jej siłę i odwagę. Nie sposób było czytać bez emocji o kobiecie, która znalazła się w potrzasku zbudowanego z brutalności męża i ułomności systemu. Nie sposób było nie skłonić głowy przed siłą jej macierzyńskiej miłości i determinacji, by wyrwać się z domowego piekła. Równolegle poznajemy też historię Christine, dziewczynki sprzedanej przez rodzinę do służby w wieku 12 lat. Jej losy są równie poruszające. Zabrana ze świata pełnego muzyki, wolności i fantazji zostaje zamknięta w świecie ciszy, chorób i surowych zasad. Co łączy te dwie kobiety? Przekonacie się sięgając po tę sagę, a zdradzę tylko, że prawdę skrywa tajemnica, której żądna z kobiet nie chciałaby ujawnić. Jak z pewnością się domyślacie, znajomość Alice i Johna sugeruje wątek miłosny, ale w pierwszym tomie jest on jedynie zasygnalizowany. Autorka pokazuje za to z ogromnym realizmem światy bogatych i biednych, tak różniące się od siebie, ale oba pełne samotności, tajemnic i niesprawiedliwości. I choć niektórzy przewidują zbliżającą się wojnę, to właśnie losy kobiet żyjących w obu światach są tu najważniejsze. Dużo emocji rezonuje na kartach tej powieści i choć ból, bezsilność i strach przed tym, co przyniesie jutro sprawiają, że pięść sama się zaciska, to widok bezwarunkowej miłości matki i córki budzi uśmiech i tę pięść otwiera. Nawet jeśli ta piękna relacja nie pasuje w cuchnącym nędzą i przemocą mieszkaniu, niczym zjawiskowa róża wyhodowana na wysypisku śmieci. A może właśnie dlatego. Autorka z niezwykłą wrażliwością maluje ten świat kontrastów, w którym bieda, choroby i różnice klasowe zamykają kobiety w klatkach zbudowanych z cudzych oczekiwań i ograniczeń tamtych czasów. Z ogromną przyjemnością i jeszcze większym zaangażowaniem w losy bohaterów, a w szczególności bohaterek przeczytałam tę poruszającą powieść o kobiecej sile, o walce o siebie i o tych, których kochamy. Cieszę się, że już czeka na mnie drugi (z czterech) tom, „Szept z północy”. Zanurzona w tej historii czuję, że to dopiero początek drogi, jaką przejdę razem z Alice w świecie zbudowanym przez mężczyzn. I wiem, że to ona jest jedną z tych kobiet, którym współcześnie zawdzięczamy tak wiele, które odważyły się zawalczyć o głos, o wolność, o przyszłość.