Ballada o miłości (barwione brzegi) Lucinda Riley Książka

Po śmierci Lucindy Riley jej twórczość pozostała z czytelnikami dzięki jej synowi, który świetnie się nią zaopiekował. To on wziął się za redakcję pierwszych książek matki, które wydała w latach 90-tych pod nazwiskiem Edmonds, a jedną z nich była właśnie “Ballada o miłości”, która wtedy ukazała się pod tytułem “Losing you” (nie była wydana w Polsce). Historia rozgrywa się w latach 60-tych i 80-tych w Londynie i małym irlandzkim miasteczku i inspirowana jest wydarzeniem, które miało miejsce naprawdę, wielkim charytatywnym koncercie na Wembley. Autorka gwiazdą koncertu robi fikcyjny zespół The Fishermen, a całą opowieść opiera o jego ścieżkę kariery. I choć rockowe riffy i pełne pasji słowa piosenek nadają lekturze rytm, to jednak ta pasja łączy się z inną emocją - z miłością, której wszystkie odcienie tutaj poznajemy. Od miłości młodzieńczej, która daje moc, by przenosić góry, po tę przytłoczoną codziennością, szarą rzeczywistością, która może być szara nawet wtedy, gdy marzenia o sławie i popularności zostają spełnione z nawiązką. To nie cukierkowa opowieść miłosna, a historia o zagubieniu, o poświęceniu, o wyniszczającym pragnieniu. Autorka doskonale rozumie swoje postacie i oddaje to tak, że czytelnik ma wrażenie, że oddycha tym samym powietrzem co one, czuje ich radość, ale i ich najgłębszą rozpacz. Co więcej, historia bazuje również na wątku kryminalnym, który pozostaje mocno w tle, ale jednak jest tym, co spina całą opowieść w jedną, bardzo nieoczywistą całość. Słodko-gorzka buzująca od emocji historia, gdzie tym, co rytm wybija, jest miłość i muzyka porywająca miliony. Powiedzieć, że mi się podobało, to jak nie powiedzieć nic!

Mimo że Lucinda Riley już nigdy nie napisze dla nas nowej, porywającej powieści, to niesamowicie mnie cieszy, że nie tylko możemy wracać do tych już u nas wydanych, ale również dzięki pracy jej syna Harry’ego Whittakera możemy odkrywać historie sprzed lat, gdy Autorka pisała pod pseudonimem Lucinda Edmonds. „Ballada o miłości” to w moim odczuciu jedna z jej najbardziej poruszających powieści i jedna z najpiękniej wydanych. I nie mogło być inaczej, bo zgodnie z tytułem, jest historią o prawdziwej miłości ze wszystkimi jej wzlotami i upadkami, ale też opowieścią o marzeniach, których spełnienie może okazać się niebezpiecznym darem od losu. Wraz z bohaterami przeniosłam się do surowej i pięknej Irlandii lat sześćdziesiątych, gdzie nad brzegiem Atlantyku rodzi się młodzieńcza miłość Keiry i Cona pulsująca w rytmie ich serc, muzyki i marzeń o wspólnej przyszłości. W pogoni za ich spełnieniem wyjeżdżają do Londynu, gdzie świat nabiera innego tempa, a sukces, blask reflektorów, kariera i nowe możliwości wciągają ich jak wartki nurt. Ale im wyżej unosi ich świat show-biznesu, tym mocniej czują, że pod stopami zaczyna im brakować stabilnego gruntu. Czytelnik za to od samego początku odczuwa niepokój, że temu pięknemu uczuciu ktoś lub coś spróbuje podciąć skrzydła Tylko czy będzie to ktoś z przeszłości? Nowe wpływy? Zazdrość? Fałszywi przyjaciele? Dawne sekrety? A może po prostu czas? Choć niesamowicie piękna, to również przejmująco smutna opowieść. Najbardziej poruszyła mnie niesprawiedliwość kary, którą poniosła więcej niż jedna osoba. Trudno czytać o okrutnej niesprawiedliwości losu, gdy straszne konsekwencje cudzych czynów ponosi ktoś niewinny. I to uświadomienie sobie, jak bezwzględny bywa świat obiecując blask i spełnienie, a przynosząc mrok i brud, było wręcz bolesne. To ballada melancholijna i wręcz dramatyczna, ale choć wiele w niej smutku i niespełnienia, Autorka w swoim pięknym, kojącym stylu pokazuje, dlaczego nawet trudna miłość jest wartością, o którą warto walczyć na przekór przeciwnościom losu. Zauroczyła mnie ta opowieść przesycając pełną gamą emocji i trafi w mojej biblioteczce na półkę książek, po które będę chciała ponownie sięgnąć. Dajcie się zauroczyć i Wy.