Mroczna laguna Książka

Zamiana zgiełku miasta na kojące dźwięki dżungli Belize to punkt wyjścia debiutu Jo Morey pt. „Mroczna laguna”, książki przypisanej do thrillera psychologicznego, od razu jednak warto zaznaczyć, że w bardzo spokojnym, nastrojowym wydaniu. Tak naprawdę jest to przede wszystkim dramat rodzinny rozgrywający się w ciekawych, egzotycznych okolicznościach przyrody. Bo tu dzikość, piękno, ale i niebezpieczeństwo dżungli jest swoistą alegorią życia bohaterów, ich relacji, w których tak łatwo przeoczyć zmianę - z relacji pozytywnych, zdrowych, na te, które powinni niepokoić. Główna bohaterka została obdarowana cechą, której w literaturze niewiele: Laelia nie dosłyszy, musi nosić aparat słuchowy, który i tak w pewnych sytuacjach testu nie zdaje. To jeden z powodów, dla których czuje się niepewnie, jak i szuka ukojenia w spokoju i stałości natury. Historia toczy się w dwóch planach czasowych - z perspektywy Laelii i jej ojca, który na wyspę przyleciał po raz pierwszy w latach 80-tych. Ich narracje skupiają się na relacjach partnerskich, związkach zagmatwanych, które niejako pod wpływem dzikości dżungli zaczynają się zmieniać. Dzieje się to na tle obezwładniająco pięknej przyrody, której opisy, momentami subtelnie poetyckie, hipnotyzują. To historia o tajemnicach, przemilczeniach i zmianach, które zachodzą tak spokojnie, że gdy już się je zauważa, na ratunek może być za późno... Spokojna proza dobrze sprawdzająca się jako jesienna, nastrojowa lektura.

Belize opisywane jest jako tropikalny raj na ziemi, gdzie nigdy nie zaznacie naszej, polskiej zimy. Podczas lektury tej powieści nie mogłam powstrzymać się od oglądania zdjęć - ba, obejrzałam chyba wszystkie Internetowe zakamarki! I kusi to Belize niczym zakazany owoc, piękne, ale podszyte niepokojem. Siłą tej powieści jest moc natury. Dzikość belizejskiej dżungli z jej tropikalnym pięknem i płynącymi z każdej strony zagrożeniami. „Deszcze zmieniające ziemię w błoto, upał, wilgoć", ale też „tajemnicze, pociągające i uzależniające” orchidee tworzą ekscytującą i niebezpieczną mieszankę. W dżungli „dowiesz się kim jesteś, i nie uciekniesz od samego siebie”, tu zmierzysz się z jej potęgą i z własnymi ograniczeniami. Bo tu „można zginąć na wiele sposobów”. Ale nie tylko natura włada naszym życiem, czasem człowiek może okazać się większym zagrożeniem niż skradająca się nocą puma. Taki niesamowity klimat towarzyszy powieści Jo Morey „Mroczna laguna”, którą trudno przypisać do jednego gatunku. Łącząc w sobie elementy thrillera z silnym wątkiem obyczajowym, dramatu rodzinnego i psychologicznego nie jest lekką rozrywką, a podróżą przez toksyczne relacje, ucieczką od przeszłości i kotłem, w którym aż bulgocze od tajemnic. Niedosłuch głównej bohaterki, który zaburza jej odbiór wspomnień i rzeczywistości wpisuje się niepokojącym akcentem w atmosferę powieści. Tworzy zasłonę utkaną z wyobrażeń i iluzji sprawiając, że nic nie jest do końca pewne. Równie mocno, jak opisywane blaski i cienie życia w środku tropikalnej dżungli, zafascynowała mnie przeszłość bohaterów, szczególnie Laelii i jej ojca - naukowca i pasjonata orchidei. Znowuż jak płachta na byka działała toksyczna relacja kobiety z jej nadużywającym używek i chorobliwie zaborczym partnerem. Trzeba jednak przyznać, że skomplikowane relacje międzyludzkie Autorka opisała z równą precyzją i wrażliwością, jak i świat dźwięków i odczuć osoby niedosłyszącej (te wykropkowane miejsca w powieści, to nie błąd w druku). Nie pominęła też ciemnej strony Belize, jej przemytniczej niesławy, która również miała wpływ na życie rodziny. W powieści nie brak dramatycznych i zaskakujących momentów, jeśli jednak zamierzacie zanurzyć się w „Mrocznej lagunie” nastawcie się bardziej na budowanie tła i napięcia niż na dynamiczną akcję. Autorka udowadnia, że powieść nie musi pędzić, by wciągała bez reszty, a kiedy już opuścicie belizejską dżunglę, długo jeszcze będziecie czuć jej zapach, wilgoć na skórze i niepokój w sercu.