Magisterium II: Miedziana rękawica Cassandra Clare, Holly Black Książka

Całą recenzję możecie zobaczyć na moim blogu: http://pomiedzy-wersami.blogspot.com/2016/08/magisterium-ii-miedziana-rekawica.html#comment-formDo tej książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony podobała mi się bardziej niż jedynka, a z drugiej strony mniej. Dlaczego? Ta część jest lepsza, gdyż więcej się w niej dzieje. Akcja jest bardziej wyrazista. W tej części działo się więcej niespodziewanych rzeczy. Akcja książki nie skupia się tylko na nauce w szkole oraz na poznaniu szkoły i na bohaterów. W tej części wyruszamy poza tereny Magisterium dzięki czemu czeka nas więcej przygód oraz niespodziewanych zwrotów akcji. Również tempo akcji jest bardziej dynamiczne i niespodziewane. Jest dużo mniej momentów gdy tempo zwalnia i uspokaja się. W książce znajdziemy wiele efektownych scen walki, a nasi bohaterowie przejdą nie jedną przygodę by zrealizować swój cel.Jednak jest też ciemna strona mocy :/ Przez całą książkę Call cały czas użalał się nad sobą z powodu pewnych rzeczy z jedynki. Cały czas myślał za i przeciw, przez co użalał się nad sobą. I to mnie w nim denerwowało. Jednak trudno mu się w sumie dziwić, ja może zachowała bym się podobnie.Książka nie skupia się wyłącznie na tytułowej Miedzianej rękawicy, sporo miejsca poświęconego jest bohaterowi, który (jak pisałam wcześniej) poważnie przechodzi wewnętrzne rozterki. Właśnie to mnie w tym denerwowało, jednak Call musi przez to przejść samotnie, rozdarty między prawdą, a własnym charakterem, więc troszkę go rozumiem.W drugiej części z serii Magisterium dużo lepiej poznajemy zarówno naszych głównych bohaterów, jak i postacie, które w pierwszej części grały drugoplanową rolę. Pod czas czytania książki możemy mieć mętlik w głowie względem bohaterów. Dlaczego? Dlatego, że poznajemy ich troszkę bliżej i tych za którymi w pierwszej części nie przepadaliśmy zaczynamy lubić, a tych których lubiliśmy wręcz przeciwnie. Przynajmniej ja tak miałam :) Nie będę już nic więcej zdradzać o postaciach tylko to, że są naprawdę świetnie wykreowani i da się ich polubić.Styl pisania autorek, jest lekki i przyjemny, tak samo jak w pierwszej części. Książkę czyta się szybko miło i przyjemnie. Autorki w tej części zastosowały też.... hm... nazwijmy to zasadą Riordana :D Czyli ( nie pamiętam czy zawsze, ale często) rozdział kończyły w momencie w którym chcemy się bardzo dowiedzieć co było dalej. Cykl przeznaczony jest głównie dla osób w wieku 12-17 lat, ale na pewno starsze osoby również odnajdą w tym coś dla siebie i będzie to lekka i przyjemna lektura :)W książce można znaleźć również wiele ukrytych treści. Dla młodszego czytelnika będą to tylko fragmenty książki, jednak starszy odbiorca znajdzie tu wiele ukrytych znaczeń. Książka, jest naprawdę mega klimatyczna i jak już się wejdzie do przedstawionego świata, trudno się od niego oderwaćDo tego, w tej części również każdy rozdział zdobią przepiękne rysunki.

Całą recenzję możecie zobaczyć na moim blogu: http://pomiedzy-wersami.blogspot.com/2016/08/magisterium-ii-miedziana-rekawica.html#comment-formDo tej książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony podobała mi się bardziej niż jedynka, a z drugiej strony mniej. Dlaczego? Ta część jest lepsza, gdyż więcej się w niej dzieje. Akcja jest bardziej wyrazista. W tej części działo się więcej niespodziewanych rzeczy. Akcja książki nie skupia się tylko na nauce w szkole oraz na poznaniu szkoły i na bohaterów. W tej części wyruszamy poza tereny Magisterium dzięki czemu czeka nas więcej przygód oraz niespodziewanych zwrotów akcji. Również tempo akcji jest bardziej dynamiczne i niespodziewane. Jest dużo mniej momentów gdy tempo zwalnia i uspokaja się. W książce znajdziemy wiele efektownych scen walki, a nasi bohaterowie przejdą nie jedną przygodę by zrealizować swój cel.Jednak jest też ciemna strona mocy :/ Przez całą książkę Call cały czas użalał się nad sobą z powodu pewnych rzeczy z jedynki. Cały czas myślał za i przeciw, przez co użalał się nad sobą. I to mnie w nim denerwowało. Jednak trudno mu się w sumie dziwić, ja może zachowała bym się podobnie.Książka nie skupia się wyłącznie na tytułowej Miedzianej rękawicy, sporo miejsca poświęconego jest bohaterowi, który (jak pisałam wcześniej) poważnie przechodzi wewnętrzne rozterki. Właśnie to mnie w tym denerwowało, jednak Call musi przez to przejść samotnie, rozdarty między prawdą, a własnym charakterem, więc troszkę go rozumiem.W drugiej części z serii Magisterium dużo lepiej poznajemy zarówno naszych głównych bohaterów, jak i postacie, które w pierwszej części grały drugoplanową rolę. Pod czas czytania książki możemy mieć mętlik w głowie względem bohaterów. Dlaczego? Dlatego, że poznajemy ich troszkę bliżej i tych za którymi w pierwszej części nie przepadaliśmy zaczynamy lubić, a tych których lubiliśmy wręcz przeciwnie. Przynajmniej ja tak miałam :) Nie będę już nic więcej zdradzać o postaciach tylko to, że są naprawdę świetnie wykreowani i da się ich polubić.Styl pisania autorek, jest lekki i przyjemny, tak samo jak w pierwszej części. Książkę czyta się szybko miło i przyjemnie. Autorki w tej części zastosowały też.... hm... nazwijmy to zasadą Riordana :D Czyli ( nie pamiętam czy zawsze, ale często) rozdział kończyły w momencie w którym chcemy się bardzo dowiedzieć co było dalej. Cykl przeznaczony jest głównie dla osób w wieku 12-17 lat, ale na pewno starsze osoby również odnajdą w tym coś dla siebie i będzie to lekka i przyjemna lektura :)W książce można znaleźć również wiele ukrytych treści. Dla młodszego czytelnika będą to tylko fragmenty książki, jednak starszy odbiorca znajdzie tu wiele ukrytych znaczeń. Książka, jest naprawdę mega klimatyczna i jak już się wejdzie do przedstawionego świata, trudno się od niego oderwaćDo tego, w tej części również każdy rozdział zdobią przepiękne rysunki.