Przestań, proszę Krystian Stolarz Książka

O krzywdzie dzieci trudno się czyta, a zapewne jeszcze trudniej pisze. Nie wyobrażam sobie jednak, jak traumatyczne musi być obcowanie z nią na co dzień ze świadomością bezsilności, niemocy i gniewu. Krystian Stolarz, policjant, zetknął się z tym, co najgorsze. Pisanie o własnych doświadczeniach jest dla niego formą niezgody na zło, hołdem dla niewinnych ofiar, ale też próbą pomocy. Część przychodów ze sprzedaży tej książki zostanie przekazana na cele charytatywne, wspierające dzieci, które doświadczyły przemocy (Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę). „Przestań, proszę”, premiera z 6 maja, to książka, która boli. Ale trzeba ją przeczytać. Ja czytałam ją z gulą w gardle, z sercem bijącym szybciej, niż powinno. Czułam złość. Bezradność. Przerażenie. Bo choć to fikcja, nie ma w niej nic wymyślonego. To opowieść o krzywdzie dzieci, tej prawdziwej, codziennej, bolesnej i cichej. I o dorosłych, którzy nosząc w sobie niezaleczone blizny, powielają błędy i czyny swoich rodziców, tworząc własnym dzieciom piekło tam, gdzie powinny czuć się bezpieczne, wspierane i kochane. Krystian Stolarz nie tworzy literatury ku uciesze. Tak jak wspomniałam, pisze, by wykrzyczeć swoją niezgodę na zło. By zostawić ślad. By może ktoś, kto sięgnie po tę książkę, usłyszał głos dziecka tam, gdzie inni wolą nie patrzeć. Śledztwa, które prowadzą Zuzanna Maciaszko i Florian Gaderla, to nie tylko policyjne sprawy. To konfrontacja z systemem, który nie działa. Z ludźmi, którzy nie chcą widzieć. I z przeszłością, która boli tak bardzo, że jedynie wzniesienie wokół siebie muru pozwala przetrwać. Florian nie jest herosem. Jest człowiekiem. Poranionym. Upartym. I do bólu prawdziwym. Historie dzieci z patologicznych rodzin rozdzierały mi duszę. Dzieci, które chcą być niewidzialne, bo każda uwaga dorosłego może skończyć się ciosem. Dzieci, które marzą o zwykłej kanapce, o czystym ubraniu, o cichym wieczorze bez krzyków i bólu. Dzieci, które w myślach ćwiczą, jak krzyknąć „przestań”, żeby może tym razem zadziałało. W tej książce nie znajdziecie taniej sensacji ani fałszywego patosu. Znajdziecie za to krzyk. Cichy, ale wybrzmiewający długo po ostatniej stronie. To powieść, którą powinniśmy przeczytać nie dla rozrywki, ale dla świadomości. Dla tych, którzy nie mają głosu. I dla siebie, by nie zamykać oczu, gdy widzimy coś złego. Bo od tego wszystko się zaczyna. I jeśli ta książka może uratować choć jedno dziecko, to znaczy, że warto ją przeczytać. A potem mówić o niej głośno. I reagować.