Pianie kogutów płacz psów Wojciech Tochman Książka

O twórczości Tochmana nie trzeba wypowiadać się wylewnie, z takim stylem trzeba sie urodzić. Przekazuje treść w sposób konkretny ale też dyskretny. Książka jest bardzo dobra, polecam również siegnąć po inne pozycje, Tochman to klasa reporterska. 

Autor przedstawia nam obraz, wstrzącajacy obraz ludobójstwa. Świat ma wiele twarzy, ale my ludzie przyzwyczajeni do wygody i cywilizacji, takiej twarzy jeszcze nie widzieliśmy. Tochman opisuje, to co zobaczył towarzysząć doktorce Ang Sody podczas operacji "Zerwać łańcuch". To co zastaje w wiosce, dla mnie, nie jest możliwe do opisania i zrozumienia. Ludzie uwięzieni w chlewach, przykuci łańcuchami do klatek w których przebywają. Niebywale okrucieństwo Kambodży przerażało mnie z rozdziału na rozdział. Zastanawiamy się jak to możliwe, że w w XXI wieku, w tak rozwiniętych i skomplikowanych technologicznie czasach, dopuszcza się takie praktyki? Rozmaite historie o tym jak najstarsi z rodu zmuszani są do żebrania aby dostać jedzenie, łapały mnie za serce jak mało co. Książka jest świetna, aczkolwiek dla wrażliwców może być trudnym orzechem do zgryzienia, musiałam ją trawić przez kilka dni.

To lektura, która ukazuje niebywałe okrucieństwo i świat dla mnie nierealny. Dzięki niej mogę ponownie uświadomić sobie jak bardzo dziękuje za to gdzie się urodziłam, jakie mam możliwości. Przekazuje nie tylko solidną dawkę wiedzy o tamym Świecie, ale podświadomie sugeruje, że nasze problemy to nic porównując to do okrucieństwa z jakim spotkali się oni. Wielką sztuką jest towarzyszyć tym ludziom, stac z boku obserwować i być dla nich. Dla mnie wielki szacun. Polecam.

Mocna.Polecam. 

Przykład kunsztu reporterskiego. Miałam przeczucie co do tej książki, wcześniej nie spotkałam się z tym autorem, ale mogę stwierdzić, że z całą pewnością to się zmieni. Reportaż o ludziach, którzy przezyli, odeszli, którzy żyją (jak dla mnie) w jakiejś absurdalnej matni. Niebywałe ile zła jeszcze kryje się na tym świecie, osobom wrażliwym radziłabym zastanowić się nad podejmowaniem lektury. Oczywiście, warto. 

Obowiązkowa pozycja na półkach z reportażami. Polecam! 

"Pianie kogutów, płacz psów"" to jedno z tych dzieł, które zostają z czytelnikiem na długo po zamknięciu ostatniej strony. Wojciech Tochman przybliża nam w niej rzeczywistość Kambodży po Pol Pocie, pokazuje traumę narodu, który zmuszony był zabić swoich. To książka pełna bólu, lecz napisana w sposób, który nie pozwala od niej odejść. Tochman z chłodną precyzją i ujmującą wrażliwością opowiada o ludziach, których odwaga i duch zostały złamane przez brutalność rządzącej siły. Autor nie stroni od trudnych tematów, takich jak przemoc, strach, nieufność czy choroba. Jego opowieści o Kambodży są jak lustro, w którym odbija się cały świat. To nie jest jedynie opowieść o Kambodży, to jest przypomnienie o tym, co może stworzyć człowiek, gdy jest pozbawiony empatii i zrozumienia. Sposób, w jaki Tochman opisuje Kambodżę, jest jednocześnie piękny i przerażający. Świątynie Angkoru, pełne turystów z całego świata, stoją nieopodal miejsc, gdzie ludzie są więzieni, bo są chorzy lub stanowią zagrożenie dla innych. Autor pokazuje, jak bogactwo karmi się biedą i strachem, jak choroba i obłęd są niewidocznymi więzieniami dla tych, którzy przeżyli ludobójstwo. ""Pianie kogutów, płacz psów"" to ważne świadectwo o tym, co stało się w Kambodży, ale także o tym, jak niewiele zmienia się przez lata. To książka, która porusza, przeraża, ale także inspiruje do refleksji nad własnym postrzeganiem świata. Wojciech Tochman, jak zawsze, dostarcza czytelnikom mocnej dawki prawdy, bez upiększeń i fałszywej retoryki. Jego książki to literatura faktu na najwyższym poziomie, a ""Pianie kogutów, płacz psów"" jest tego doskonałym przykładem. Książka ta jest nie tylko opowieścią o Kambodży, ale przede wszystkim o ludzkiej kondycji, o tym, co jesteśmy w stanie zrobić innemu człowiekowi, ale też o tym, jak możemy przetrwać i stawić czoła najgorszym okrucieństwom. To lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć, jakie są konsekwencje ludzkiej przemocy."

"Pianie kogutów, płacz psów"" to jedno z tych dzieł, które zostają z czytelnikiem na długo po zamknięciu ostatniej strony. Wojciech Tochman przybliża nam w niej rzeczywistość Kambodży po Pol Pocie, pokazuje traumę narodu, który zmuszony był zabić swoich. To książka pełna bólu, lecz napisana w sposób, który nie pozwala od niej odejść. Tochman z chłodną precyzją i ujmującą wrażliwością opowiada o ludziach, których odwaga i duch zostały złamane przez brutalność rządzącej siły. Autor nie stroni od trudnych tematów, takich jak przemoc, strach, nieufność czy choroba. Jego opowieści o Kambodży są jak lustro, w którym odbija się cały świat. To nie jest jedynie opowieść o Kambodży, to jest przypomnienie o tym, co może stworzyć człowiek, gdy jest pozbawiony empatii i zrozumienia. Sposób, w jaki Tochman opisuje Kambodżę, jest jednocześnie piękny i przerażający. Świątynie Angkoru, pełne turystów z całego świata, stoją nieopodal miejsc, gdzie ludzie są więzieni, bo są chorzy lub stanowią zagrożenie dla innych. Autor pokazuje, jak bogactwo karmi się biedą i strachem, jak choroba i obłęd są niewidocznymi więzieniami dla tych, którzy przeżyli ludobójstwo. ""Pianie kogutów, płacz psów"" to ważne świadectwo o tym, co stało się w Kambodży, ale także o tym, jak niewiele zmienia się przez lata. To książka, która porusza, przeraża, ale także inspiruje do refleksji nad własnym postrzeganiem świata. Wojciech Tochman, jak zawsze, dostarcza czytelnikom mocnej dawki prawdy, bez upiększeń i fałszywej retoryki. Jego książki to literatura faktu na najwyższym poziomie, a ""Pianie kogutów, płacz psów"" jest tego doskonałym przykładem. Książka ta jest nie tylko opowieścią o Kambodży, ale przede wszystkim o ludzkiej kondycji, o tym, co jesteśmy w stanie zrobić innemu człowiekowi, ale też o tym, jak możemy przetrwać i stawić czoła najgorszym okrucieństwom. To lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć, jakie są konsekwencje ludzkiej przemocy."

Obowiązkowa pozycja na półkach z reportażami. Polecam! 

Przykład kunsztu reporterskiego. Miałam przeczucie co do tej książki, wcześniej nie spotkałam się z tym autorem, ale mogę stwierdzić, że z całą pewnością to się zmieni. Reportaż o ludziach, którzy przezyli, odeszli, którzy żyją (jak dla mnie) w jakiejś absurdalnej matni. Niebywałe ile zła jeszcze kryje się na tym świecie, osobom wrażliwym radziłabym zastanowić się nad podejmowaniem lektury. Oczywiście, warto.