Pająk Lars Kepler Książka

„Pająk" Larsa Keplera to dziewiąty tom serii szwedzkich kryminałów z komisarzem Jooną Linną, a mimo to było to dla mnie pierwsze spotkanie z piórem autorów (Kepler to pseudonim małżeństwa). Mogę więc od razu oznajmić, że tomów nie trzeba czytać w kolejności chronologicznej. Mimo że w "Pająku" są nawiązania do pewnego seryjnego mordercy z tomów wcześniejszych, to są odpowiednio wyjaśnione, tak by żaden czytelnik się w fabule nie pogubił. I dobrze, bo ta z jednej strony jest prosta - to gra na inteligencję pomiędzy mordercą a śledczymi, z drugiej skomplikowana - dużo się dzieje, ciągle pojawiają się nowe informacje, czytelnik nie ma chwili na oddech i nie wie jak to wszystko ze sobą połączyć. Jest to kryminał dynamiczny, w którym raz po raz emocje sięgają zenitu, jest szybko, ostro, momentami makabrycznie, a jednak jakoś to wszystko pisane jest z takim wyczuciem, że nic tu w oczy nie kłuje, wszystko świetnie się ze sobą zgrywa i daje poczucie naprawdę przemyślanej jednej całości. Morderca, choć inteligentny, długo pozostaje tajemnicą, śledczy to postacie skomplikowane, z bogatą przeszłością i własnymi demonami. Prosty styl, dużo dialogów, krótkie rozdziały i narracja w czasie teraźniejszym tylko dynamizm lektury pogłębiają, a czytelnik zostaje przez historię pochłonięty całkowicie - nie da się od niej oderwać, a jak już się to na siłę zrobi, to myśli i tak krążą wokół niej. Jest bardzo klimatycznie, jest bardzo dynamicznie, ciekawie i inteligentnie. Bardzo mi się podobało, dawno żaden kryminał nie porwał mnie tak mocno jak ten. Gorąco polecam!

„Pająk" Larsa Keplera to dziewiąty tom serii szwedzkich kryminałów z komisarzem Jooną Linną, a mimo to było to dla mnie pierwsze spotkanie z piórem autorów (Kepler to pseudonim małżeństwa). Mogę więc od razu oznajmić, że tomów nie trzeba czytać w kolejności chronologicznej. Mimo że w "Pająku" są nawiązania do pewnego seryjnego mordercy z tomów wcześniejszych, to są odpowiednio wyjaśnione, tak by żaden czytelnik się w fabule nie pogubił. I dobrze, bo ta z jednej strony jest prosta - to gra na inteligencję pomiędzy mordercą a śledczymi, z drugiej skomplikowana - dużo się dzieje, ciągle pojawiają się nowe informacje, czytelnik nie ma chwili na oddech i nie wie jak to wszystko ze sobą połączyć. Jest to kryminał dynamiczny, w którym raz po raz emocje sięgają zenitu, jest szybko, ostro, momentami makabrycznie, a jednak jakoś to wszystko pisane jest z takim wyczuciem, że nic tu w oczy nie kłuje, wszystko świetnie się ze sobą zgrywa i daje poczucie naprawdę przemyślanej jednej całości. Morderca, choć inteligentny, długo pozostaje tajemnicą, śledczy to postacie skomplikowane, z bogatą przeszłością i własnymi demonami. Prosty styl, dużo dialogów, krótkie rozdziały i narracja w czasie teraźniejszym tylko dynamizm lektury pogłębiają, a czytelnik zostaje przez historię pochłonięty całkowicie - nie da się od niej oderwać, a jak już się to na siłę zrobi, to myśli i tak krążą wokół niej. Jest bardzo klimatycznie, jest bardzo dynamicznie, ciekawie i inteligentnie. Bardzo mi się podobało, dawno żaden kryminał nie porwał mnie tak mocno jak ten. Gorąco polecam!