Bez ryzyka Lee Child Książka

Lee Child znany przede wszystkim z cyklu o współczesnym samotnym kowboju z zasadami, Jacku Reacherze, pokazuje, że dobrze odnajduje się i w krótkiej formie, mimo że sam uważa inaczej. I jego literacki świat to nie tylko słynny Reacher, ale cała galeria ludzi z trudną przeszłością, skomplikowanymi wyborami i sumieniami pełnymi cieni. Każdym z dwudziestu krótszych lub nieco dłuższych opowiadań Autor uderza czasem wprost, innym razem brutalnie lub przewrotnie, ale zawsze zaskakując puentą. I każda historia ma inny smak, a my możemy spróbować wszystkich i wybrać swoje ulubione. A znajdziemy tu cienie wielkich miast, pustynne drogi, zaduch podrzędnego baru i echo samotnych kroków w nocy. Czasem trafimy na słodką ironię, innym razem na gorycz zemsty. Każda z tych opowieści mówi coś o ludziach i o ich słabościach. O tym, jak bardzo potrafią być nieprzewidywalni i jak często ich motywacje mienią się wszystkimi odcieniami szarości. A które zrobiły na mnie największe wrażenie? Tytułowe „Bez ryzyka”, w którym mamy niby zwykłego faceta z miasta i kobietę w tarapatach. A jednak to historia o tym, jak daleko można się posunąć w imię uczucia? Miłości? A może tylko złudzenia? Ta opowieść zapowiada się niewinnie, ale zakończenie mrozi krew w żyłach. „Dziesięć kilo” znowuż zaczyna się jak żart - bar, dwóch facetów i mała tajemnica zdradzona przy kuflu piwa, a kończy… No właśnie. To klasyka we współczesnym wydaniu. Opowiadanie „Mistrzowski trik” jest niepokojące, przewrotne, a jednocześnie niemal eleganckie. To czarny humor i cynizm w najlepszym wydaniu. Tutaj zło jest subtelne i okazuje się, że i mistrz może dać się zaskoczyć. Wśród tych dwudziestu opowieści są i bardziej zapadające w pamięć, jak „Ja i pan Rafferty”, które pokazuje, że podwójne życie to nie zawsze fikcja, a sprawiedliwość nie zawsze idzie w parze z moralnością. Albo „Pod każdym względem normalny” ukazujące studium wykluczenia i samotnej chwały w archiwum policyjnych spraw. A „Na twardo”, wieńczące tom, to prawdziwy prezent dla fanów Jacka Reachera i jedyne opowiadanie z tym bohaterem. Jednak współpraca z Tess Gerritsen tchnęła w tę historię coś więcej niż tylko dynamikę. Z połączenia ich sił zrodziła się historia, która była jak spotkanie starych znajomych - Reachera i Maggie Bird z „Klubu Martini”. Prawdziwa perełka w tym koszu różności. Dlatego jeśli lubicie opowieści z pazurem, celne puenty, szybkie zwroty akcji i bohaterów, którzy nie zawsze są tacy, jak się wydają to opowiadania „Bez ryzyka” będą idealną propozycją na kilka wieczorów. A może nawet na jeden, jeśli wpadniecie w ten świat bez reszty.

Zbiór opowiadań Lee Childa pt. “Bez ryzyka” to dwadzieścia krótkich form zbudowanych na podobnej zasadzie - historia zagęszcza się aż do wielkiego, zaskakującego finału, twistu, który zmienia spojrzenie na całość. Historie, choć zaskakująco różnorodne, są również zaskakująco równe - nawet w tych, których myślałam, że tematyka kompletnie mnie nie interesuje, okazało się, że finalny twist zmieniał moje zdanie o sto osiemdziesiąt stopni! Narracje są i pierwszo i trzecioosobowe, czas akcji i teraźniejszy, i osadzony nawet w latach 50-tych XX wieku, jedne historie są w ruchu, inne bardzo statyczne. Niektóre rozłożone w czasie, inne toczą się w przeciągu jednej rozmowy. Postacie przewodnie to nie Jack Reacher, a plejada od osoby o zawodach niezwyczajnych aż po tych zwyczajnych całkowicie. Styl lekki, nawet gdzieś tam podszyty subtelnym humorem, ale już wydźwięk każdego z opowiadań raczej ukierunkowuje się w stronę ironicznie-gorzką. Każde z tych dwudziestu opowiadań zostało wydane już wcześniej w przeróżnych antologiach najczęściej wielu autorów, teraz te najciekawsze zebrane zostały w jedno, a finalną wisienką na torcie jest coś świeżego, coś powstałego w tym roku - opowiadanie dwudzieste pierwsze napisane we współpracy z Tess Gerritsen, gdzie Jack Reacher spotyka Maggie Bird. I tak, te dwie postacie naprawdę dobrze się razem zgrywają! Nie jestem w stanie ocenić jak zbiór przyjmą fani autora i Jacka Reachera, ale na start będzie to wybór doskonały - mnie nieoczywistość finalnych twistów i całkiem fajna kameralność historii nieco odważyły, by spróbować powieści autora.