Momo Michael Ende Książka

Szare ulice, pełne zabieganych ludzi. Wielkie betonowe bloki z setkami jednakowych mieszkań. Bary szybkiej obsługi, do których wpada się tylko na chwilę, by przełknąć coś niemal na stojąco. Żłobki i przedszkola o tak napiętym harmonogramie (angielski, rytmika, szachy, taniec towarzyski, basen...), że na zwykłą, spontaniczną zabawę brakuje już czasu. Niewidziani miesiącami przyjaciele. Ciągły pośpiech, palące terminy. Brzmi znajomo? Czy świat musi tak wyglądać?

Z racji pewnych, nazwijmy to, zawodowych zobowiązań, od jakiegoś czasu czytuję jedynie literaturę dziecięcą i młodzieżową. Czytuję ciurkiem, odhaczając na liście kolejne zaliczone pozycje i skreślając w kalendarzu dni do egzaminu. Jednakowoż, z racji innych zupełnie zobowiązań, mam kompletnie dorosły zmysł literackiej interpretacji. Stąd pewnie wiele z tych lektur nie przebija się do mnie przez moją dorosłą gruboskórność, inne znowu widzę jaskrawiej i jakby w podczerwieni.

Dziewczynka Momo pojawia się nagle i nie wiadomo skąd. Nikt nic o niej nie wie, a jednak zaskarbia sobie sympatię wszystkich. Ta malutka istota w za dużej marynarce posiada umiejętność niezwykłą - potrafi słuchać, co wbrew pozorom wcale oczywiste nie jest. Ceni czas, nigdzie się nie spieszy i mimowolnie uczy nas tego co w życiu liczy się najbardziej. Aura jest tu baśniowa, jednak nagle na tej gładkiej tafli pojawia się rysa, stająca się coraz większym pęknięciem. W przestrzeni pełnej radości nieoczekiwanie pojawiają się szarzy panowie. Beztroskie chwile pękają jak bańka mydlana, szczęście opuszcza krainę, a pieniądze i poczucie władzy swoimi pazurami próbują zniszczyć na zawsze to co piękne. Jednak urocza Momo z pomocą przyjaciół zamierza ocalić świat przed zalewającą wszystko szarością i przywrócić na nowo właściwą hierarchię wartości.Autor „Niekończącej się historii" (tak, tak, to ten sam ❤) stworzył kolejny raz historię o tym co najważniejsze i dał czytelnikom niezapomnianą lekcję uważności, wdzięczności i wrażliwości, którą okrasił własnymi ilustracjami. Jest tu prostota, ufność i całe naręcza dobra. Opowieść ponadczasowa - przenosząca nas w inny wymiar literackiego odczuwania ❤ Dla małych i dużych - w metaforyczny sposób. Dla marzycieli i szukających sensu we współczesności, w której czasem jakby wszystko było na opak. Urzeka.

Dziewczynka Momo pojawia się nagle i nie wiadomo skąd. Nikt nic o niej nie wie, a jednak zaskarbia sobie sympatię wszystkich. Ta malutka istota w za dużej marynarce posiada umiejętność niezwykłą - potrafi słuchać, co wbrew pozorom wcale oczywiste nie jest. Ceni czas, nigdzie się nie spieszy i mimowolnie uczy nas tego co w życiu liczy się najbardziej. Aura jest tu baśniowa, jednak nagle na tej gładkiej tafli pojawia się rysa, stająca się coraz większym pęknięciem. W przestrzeni pełnej radości nieoczekiwanie pojawiają się szarzy panowie. Beztroskie chwile pękają jak bańka mydlana, szczęście opuszcza krainę, a pieniądze i poczucie władzy swoimi pazurami próbują zniszczyć na zawsze to co piękne. Jednak urocza Momo z pomocą przyjaciół zamierza ocalić świat przed zalewającą wszystko szarością i przywrócić na nowo właściwą hierarchię wartości.Autor „Niekończącej się historii" (tak, tak, to ten sam ❤) stworzył kolejny raz historię o tym co najważniejsze i dał czytelnikom niezapomnianą lekcję uważności, wdzięczności i wrażliwości, którą okrasił własnymi ilustracjami. Jest tu prostota, ufność i całe naręcza dobra. Opowieść ponadczasowa - przenosząca nas w inny wymiar literackiego odczuwania ❤ Dla małych i dużych - w metaforyczny sposób. Dla marzycieli i szukających sensu we współczesności, w której czasem jakby wszystko było na opak. Urzeka.

Z racji pewnych, nazwijmy to, zawodowych zobowiązań, od jakiegoś czasu czytuję jedynie literaturę dziecięcą i młodzieżową. Czytuję ciurkiem, odhaczając na liście kolejne zaliczone pozycje i skreślając w kalendarzu dni do egzaminu. Jednakowoż, z racji innych zupełnie zobowiązań, mam kompletnie dorosły zmysł literackiej interpretacji. Stąd pewnie wiele z tych lektur nie przebija się do mnie przez moją dorosłą gruboskórność, inne znowu widzę jaskrawiej i jakby w podczerwieni.

Szare ulice, pełne zabieganych ludzi. Wielkie betonowe bloki z setkami jednakowych mieszkań. Bary szybkiej obsługi, do których wpada się tylko na chwilę, by przełknąć coś niemal na stojąco. Żłobki i przedszkola o tak napiętym harmonogramie (angielski, rytmika, szachy, taniec towarzyski, basen...), że na zwykłą, spontaniczną zabawę brakuje już czasu. Niewidziani miesiącami przyjaciele. Ciągły pośpiech, palące terminy. Brzmi znajomo? Czy świat musi tak wyglądać?