Zapach Mazur Małgorzata Manelska Książka

Z różnych względów troszkę zeszło mi na czytaniu tej powieści, ale dzięki temu mogłam dłużej cieszyć się towarzystwem jej bohaterów, napawać mazurskimi krajobrazami oraz rozsmakowywać w tamtejszych specjałach.Wszystkie postacie, wydarzenia oraz wieś Barwiny są literacką fikcją, lecz ta historia jest tak rzeczywista, że mogła wydarzyć się naprawdę. Pani Małgorzata umiejętnie, dozując nam wojenne opowieści łączy tę fikcję z historią oraz przeżyciami własnej babci, którymi się zainspirowała.Powieści takie, jak "Zapach Mazur" nasuwają wiele refleksji, zwłaszcza te nad ludzką naturą."Tyle lat żyliśmy na tej ziemi wspólnie z innymi narodami, nie myśleliśmy o nich, że byli gorsi od nas. Ot, po prostu sąsiedzi. Aż nagle w naszym świecie pojawiło się takie zło, które tak bardzo nas zepsuło i podzieliło." - to wspomnienie 90-letniej Trudy, ale czy tylko wojna wywoływała w ludziach to, co najgorsze? Dzieliła ich na złych i dobrych? Sprawiała, że byli ślepi na krzywdę innych? Kierowali się egoistycznymi pobudkami? Poddawali się ideologicznym wpływom i bezmyślnie wykonywali polecenia innych? Przeplatająca się z opowieściami Trudy historia Julii pokazuje, że i współcześnie ludzie bywają różni. Nie tylko wojna sprawia, że zachowują się tak, a nie inaczej, czują się samotni, czy boją o przyszłość. Obu kobiet życie nie oszczędzało i choć nie wiążą ich więzy krwi połączyło je znacznie więcej niż mogłoby się wydawać."... w życiu są takie sprawy, których doniosłość jest mierzona sercem, a nie pieniędzmi."Książka jest naprawdę warta uwagi. Porusza wiele ciekawych kwestii, jak choćby samotność, przyjaźń, poszukiwanie własnego miejsca na Ziemi, wrażliwości na cudzą krzywdę, czy uporania się z demonami przeszłości oraz wyrzutami sumienia towarzyszącym człowiekowi do końca jego dni.Może nie porwała mnie tak bardzo, jak poprzednia książka "Tam, gdzie bzy sięgają nieba", niemniej z ogromną przyjemnością zaczynam kontynuację losów jej bohaterów.Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwo WasPos

Z różnych względów troszkę zeszło mi na czytaniu tej powieści, ale dzięki temu mogłam dłużej cieszyć się towarzystwem jej bohaterów, napawać mazurskimi krajobrazami oraz rozsmakowywać w tamtejszych specjałach.Wszystkie postacie, wydarzenia oraz wieś Barwiny są literacką fikcją, lecz ta historia jest tak rzeczywista, że mogła wydarzyć się naprawdę. Pani Małgorzata umiejętnie, dozując nam wojenne opowieści łączy tę fikcję z historią oraz przeżyciami własnej babci, którymi się zainspirowała.Powieści takie, jak "Zapach Mazur" nasuwają wiele refleksji, zwłaszcza te nad ludzką naturą."Tyle lat żyliśmy na tej ziemi wspólnie z innymi narodami, nie myśleliśmy o nich, że byli gorsi od nas. Ot, po prostu sąsiedzi. Aż nagle w naszym świecie pojawiło się takie zło, które tak bardzo nas zepsuło i podzieliło." - to wspomnienie 90-letniej Trudy, ale czy tylko wojna wywoływała w ludziach to, co najgorsze? Dzieliła ich na złych i dobrych? Sprawiała, że byli ślepi na krzywdę innych? Kierowali się egoistycznymi pobudkami? Poddawali się ideologicznym wpływom i bezmyślnie wykonywali polecenia innych? Przeplatająca się z opowieściami Trudy historia Julii pokazuje, że i współcześnie ludzie bywają różni. Nie tylko wojna sprawia, że zachowują się tak, a nie inaczej, czują się samotni, czy boją o przyszłość. Obu kobiet życie nie oszczędzało i choć nie wiążą ich więzy krwi połączyło je znacznie więcej niż mogłoby się wydawać."... w życiu są takie sprawy, których doniosłość jest mierzona sercem, a nie pieniędzmi."Książka jest naprawdę warta uwagi. Porusza wiele ciekawych kwestii, jak choćby samotność, przyjaźń, poszukiwanie własnego miejsca na Ziemi, wrażliwości na cudzą krzywdę, czy uporania się z demonami przeszłości oraz wyrzutami sumienia towarzyszącym człowiekowi do końca jego dni.Może nie porwała mnie tak bardzo, jak poprzednia książka "Tam, gdzie bzy sięgają nieba", niemniej z ogromną przyjemnością zaczynam kontynuację losów jej bohaterów.Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwo WasPos