Sekta egoistów Eric-Emmanuel Schmitt, Eric-Emmanue lSchmitt Książka

Chociaż od wydania tej książki minęło ponad dwadzieścia lat, wydawnictwo Znak zdecydowało się na publikację pierwszej powieści francuskiego pisarza, dotąd nieznanej w Polsce. I był to strzał w dziesiątkę.

Eric-Emmanuel Schmitt zaprasza nas w metafizyczną podróż po świecie. Podróż w poszukiwaniu tajemniczej Sekty Egoistów, ale i odpowiedzi na ważkie pytania: czym jest szczęście, czy ból jest drogą do osiągnięcia doskonałości i przede wszystkim, czy każdy z nas jest egoistą, a co za tym idzie, panem wszystkiego i wszystkich?

Kim jestem? Dlaczego jestem? To pytania, które stawiamy sobie nie raz. Czy wszechświat istnieje we mnie, czy obok mnie? Ja w nim czy on we mnie? Przecież wraz z moją śmiercią skończy się wszystko, wszystko dla mnie, mój wszechświat zgaśnie, a co z innymi? Co z innymi wszechświatami i innymi ludźmi? Oni także przestaną istnieć, przynajmniej dla mnie.

Napisana w 1994 roku książka „La Secte des égoïstes" była debiutem tego francuskiego pisarza. I choć widać w niej jeszcze pewną niepewność i niedociągnięcia, dla wielbicieli tego typu prozy może się okazać pozycją „must read" tego sezonu.

Eric-Emmanuel Schmitt należy do grona autorów szeroko znanych i poważanych. Jest również jednym z tych pisarzy, których książki czytam w ciemno - bez rekomendacji przyjaciół czy sprawdzania recenzji na portalach książkowych. Autora pokochałam za „Przypadek Adolfa H.", który należy z pewnością do dziesiątki najważniejszych książek, jakie czytałam, potwierdziłam swoją opinię o nim czytając „Ewangelię wg Piłata" i jak chyba każdy zachwycałam się (i zalewałam łzami) podczas lektury „Oskara i pani Róży". Przyznam jednak bez bicia, że jego opowiadania niekoniecznie do mnie przemawiają, ale ja generalnie nie lubię opowiadań...

Wyobraź sobie, że jesteś sam. Tylko ty jeden jedyny na świecie. Wyobraź sobie wokół siebie ludzi. Są tam, bo ich sobie wymyśliłeś, przedmioty istnieją dzięki twojej wyobraźni, słońce wschodzi i zachodzi tylko dla tego, że taka jest twoja wola. Stwarzasz myślą, sens całego istnienia wszechświata zawiera się tylko w twojej osobie. Myśl dalej. Skoro kreujesz rzeczywistość, to jesteś bogiem. Możesz decydować o losach świata. I nagle coś idzie nie tak.

Twórczość E.-E. Schmitta nigdy nie wyczerpie ważnych i właściwych tematów. Każdy, komu książki nie są obce, przeczytał coś w życiu, co wyszło spod mistrzowskiej ręki Schmitta. W Polce jest pisarzem szanowanym i lubianym przez czytelników. Tym bardziej dziwny wydaje się fakt, że jego debiutancka powieść opublikowana po raz pierwszy w 1994 roku przez ponad dwadzieścia lat nie została przełożona na język polski.

Érica-Emmanuela Schmitta nikomu raczej nie trzeba przedstawiać, bo jest znany szerokiemu gronu czytelników w Polsce. Sprawne pióro i ważkie tematy przedstawione w prosty i zaskakujący sposób, to dla mnie najlepszy opis tego autora. Dlatego też z wielkim entuzjazmem zabrałam się za „Sektę egoistów".

„Sekta egoistów" to pierwsza powieść E. E. Schmitta. Jednak kolejna, która miałam przyjemność czytać. Jak zwykle nie zawiodłam się. Autor w sposób przystępny opowiada o często ciężkim filozoficznym temacie.

Coś istnieje, wówczas gdy jest postrzegane. Co, jeśli istnieje tylko dla siebie? Mogę kreować rzeczywistość, a nawet wchodzić w buty Boga? Główny bohater Gerard, natrafia na filozofię, która popycha go do jej zgłębienia i prowadzenia poszukiwań. Życie, nad którym ma się kontrolę, gdzie początek i koniec są w każdym człowieku, bez wchodzenia w relacje z innymi - to kusząca propozycja.