Esej o człowieku późnej nowoczesności

Późna nowoczesność to epoka paradoksów: odżegnuje się od ideologii totalitarnych, ale kontynuuje ich dzieło depersonalizacji; odrzuca dziedzictwo tradycji chrześcijańskiej, ale pozostaje wierna idei godności pojedynczego człowieka. Autorka analizuje przyczyny owych sprzeczności i wskazuje na ich konsekwencje w naszym codziennym życiu - począwszy od kultu zdrowego ciała, poprzez rozwój współczesnych form matriarchatu, aż po sposób przeprowadzania interwencji wojskowych i swoisty „integryzm” praw człowieka.


Co określa tożsamość człowieka? Co stanowi o jego wyjątkowości? Czy zdołamy ocalić wartość ludzkiej godności? - pyta Delsol. I nie traci nadziei, upatrując źródeł odnowy w myśli środkowoeuropejskich intelektualistów, która wyzwoliła się z okowów utopii, ale zdołała uniknąć pokusy relatywizmu i złudzenia samowystarczalności osobowego podmiotu.


„Jeżeli zechcemy uwzględnić doświadczenie tak boleśnie przez dzieje dotkniętych społeczeństw europejskiego Wschodu - pisze Autorka - przywołamy nadejście podmiotu zupełnie innego niż ten, który zamieszkuje dziś stare liberalne demokracje. Będzie on świadom konieczności sensu. Ale będzie posługiwał się pewnikami z ostrożnością sapera”.