Mapa kości Ogniste Oczyszczenie Francesca Haig Książka

Kontynuacja Ognistego oczyszczenia, czyli Mapa kości, należy do tych, mam wrażenie, mniej znanych serii, jako że pierwsza część trafiła na rynek dopiero w 2016 roku. Co nie umniejsza jej możliwości do stania się jedną z tych dobrych serii, po których skończeniu będę czuła, że przeczytałam coś, co naprawdę mi się podobało. Czy Francesca Haig poprawiła się po pierwszej części? I to jak.Cass i inne Omegi dalej żyją pod rządami Alf. Świadomość o zbiornikach ciąży nad naszymi bohaterami, którzy znowu muszą uciekać. Pragną roznieść wieści o tym, co czeka Omegi w przytułkach, ale nawet dla swoich pobratymców stanowią wyrzutków, a podróżująca z nimi Alfa w tym nie pomaga. Jednak stawiają sobie na drodze nowe cele, a na wierzch wychodzą nowe fakty na temat tabu, Elektryki i Rady. Cass coraz częściej miewa wizje Wybuchu, co nie może dobrze wróżyć - wizjonerzy z taką przypadłością szybko potracili poczytalność. Jednak jest to dla niej czas zmian i niedługo będzie musiała przestać uczepiać się przeszłości. Miejsca, sytuacje i ludzie, którzy na nich czekają, mogą pomóc im wygrać wojnę, a mogą również ich pogrążyć.Jestem pozytywnie zaskoczona poprawą autorki. Podczas czytania tej części, nie odczuwałam niejakiego znużenia, które towarzyszyło mi przy pierwszej i akcja nie ciągnęła się tak mozolnie. Teraz co rusz pojawiało się coś nowego, bohaterzy mieli nowe zobowiązania i akcja wciąż parła naprzód, w końcu mogłam się wciągnąć. Francesca Haig zaczęła lepiej wykorzystywać momenty zaskoczenia i skupiła się bardziej na postaciach. Podobało mi się, że potrafi nadać dynamiczności akcji, jeśli tego sytuacja wymaga, wtedy parę stron umykało mi w mig. Miałam nadzieję, że w tej części znajdę poprawę i nie zawiodłam się, ponieważ nawet postać Cass przeszła swoją przemianę i możemy zobaczyć, jak zmienia się jej mentalność przez całą książkę.Mimo to, książki pani Haig mają w sobie jakąś specyficzną nutę, która umknęła mi przy pierwszej części i nie potrafiłam jej nazwać. Książki te są po prostu smutne. Cass, jako wizjonerka, powoli wyczuwa zbliżające się szaleństwo i karze siebie za wszystko, co nie jest jej winą. Jedna z postaci opisała ją słowami "ledwie istniejesz" i naprawdę to czuć. Jej myśli, jej styl bycia przynosi czytelnikowi te same spostrzeżenia, ponieważ jej narracja jest zwyczajnie smutna. W dodatku sytuacje, które tam się dzieją, wcale nie są lepsze. Krew spływa po kartkach, a niektóre momenty są zwyczajnie makabryczne. Trudno przy czytaniu poczuć radość czy uśmiechać się do książki, bo nie ma tam momentów, które mogłyby nas uszczęśliwić. Omegi przechodzą spod władzy tyrana do drugiego tyrana, nawet wśród swoich nie mogą już czuć się bezpiecznie.Czekam na trzeci tom, bo jestem bardzo ciekawa dalszej akcji i jak najbardziej zachęcam do zapoznania się z tymi książkami.

Kontynuacja Ognistego oczyszczenia, czyli Mapa kości, należy do tych, mam wrażenie, mniej znanych serii, jako że pierwsza część trafiła na rynek dopiero w 2016 roku. Co nie umniejsza jej możliwości do stania się jedną z tych dobrych serii, po których skończeniu będę czuła, że przeczytałam coś, co naprawdę mi się podobało. Czy Francesca Haig poprawiła się po pierwszej części? I to jak.Cass i inne Omegi dalej żyją pod rządami Alf. Świadomość o zbiornikach ciąży nad naszymi bohaterami, którzy znowu muszą uciekać. Pragną roznieść wieści o tym, co czeka Omegi w przytułkach, ale nawet dla swoich pobratymców stanowią wyrzutków, a podróżująca z nimi Alfa w tym nie pomaga. Jednak stawiają sobie na drodze nowe cele, a na wierzch wychodzą nowe fakty na temat tabu, Elektryki i Rady. Cass coraz częściej miewa wizje Wybuchu, co nie może dobrze wróżyć - wizjonerzy z taką przypadłością szybko potracili poczytalność. Jednak jest to dla niej czas zmian i niedługo będzie musiała przestać uczepiać się przeszłości. Miejsca, sytuacje i ludzie, którzy na nich czekają, mogą pomóc im wygrać wojnę, a mogą również ich pogrążyć.Jestem pozytywnie zaskoczona poprawą autorki. Podczas czytania tej części, nie odczuwałam niejakiego znużenia, które towarzyszyło mi przy pierwszej i akcja nie ciągnęła się tak mozolnie. Teraz co rusz pojawiało się coś nowego, bohaterzy mieli nowe zobowiązania i akcja wciąż parła naprzód, w końcu mogłam się wciągnąć. Francesca Haig zaczęła lepiej wykorzystywać momenty zaskoczenia i skupiła się bardziej na postaciach. Podobało mi się, że potrafi nadać dynamiczności akcji, jeśli tego sytuacja wymaga, wtedy parę stron umykało mi w mig. Miałam nadzieję, że w tej części znajdę poprawę i nie zawiodłam się, ponieważ nawet postać Cass przeszła swoją przemianę i możemy zobaczyć, jak zmienia się jej mentalność przez całą książkę.Mimo to, książki pani Haig mają w sobie jakąś specyficzną nutę, która umknęła mi przy pierwszej części i nie potrafiłam jej nazwać. Książki te są po prostu smutne. Cass, jako wizjonerka, powoli wyczuwa zbliżające się szaleństwo i karze siebie za wszystko, co nie jest jej winą. Jedna z postaci opisała ją słowami "ledwie istniejesz" i naprawdę to czuć. Jej myśli, jej styl bycia przynosi czytelnikowi te same spostrzeżenia, ponieważ jej narracja jest zwyczajnie smutna. W dodatku sytuacje, które tam się dzieją, wcale nie są lepsze. Krew spływa po kartkach, a niektóre momenty są zwyczajnie makabryczne. Trudno przy czytaniu poczuć radość czy uśmiechać się do książki, bo nie ma tam momentów, które mogłyby nas uszczęśliwić. Omegi przechodzą spod władzy tyrana do drugiego tyrana, nawet wśród swoich nie mogą już czuć się bezpiecznie.Czekam na trzeci tom, bo jestem bardzo ciekawa dalszej akcji i jak najbardziej zachęcam do zapoznania się z tymi książkami.