Dwie twarze. Życie prywatne morderców z Auschwitz Nina Majewska-Brown Książka

Dawno nie czytałam tak wartościowej książki. Zawsze stroniłam od historii, trudno było mi ją zrozumieć i zapamiętać. W szkole udawało mi się zdać sprawdziany, po czym za chwilę nie pamiętać nawet najważniejszych dat i wydarzeń. Potrzebuję takich książek jak „Dwie twarze", ponieważ uzupełniają one moje braki w wiedzy, których nomen omen bardzo się wstydzę. Książka jest przystępna dla każdego czytelnika. Do jej zrozumienia nie jest wymagana żadna wiedza historyczna. Dzięki niej wiele sobie uświadomiłam. Zrozumiałam, że są na świecie ludzie, którzy potrafią prowadzić dwa życia. To przerażające. W obecnych czasach takie sytuacje dalej mają miejsce, jednak nie na tak ogromną skalę, jak podczas II wojny światowej. Polecam „Dwie twarze". Dawka historii, która umożliwia zrozumienie, co tak naprawdę wydarzyło się niespełna sto lat temu.

Prawdziwa historia II wojny światowej połączona z losami fikcyjnego, nazistowskiego małżeństwa. Czyta się bardzo przyjemnie, pomimo tego, że wydarzenia z tego okresu nie są łatwe. Uważam, że małżeństwo Ann i Hansa mogło istnieć naprawdę i funkcjonować tak, jak opisała to Anna Majewska-Brown. Historia sprawia wrażenie autentycznej za sprawą wielu fotokopii i ciekawostek. Polecam wszystkim tę książkę, zarówno osobom zainteresowanym historią oraz tym, którzy lubią czytać wartościową literaturę.

Opowieść, o której nie sposób zapomnieć nawet po długim czasie od zakończenia lektury. To nie jest kolejna, podobna historia o Auschwitz w tle z kilkoma głównymi bohaterami. To przerażająca publikacja, która zawiera ogrom dokumentów, zdjęć, ciekawostek, a jedynie uzupełniona o historie pewnej rodziny. Książka o życiu największych zwyrodnialców, którzy z zimną krwią mordowali, bili i znęcali się nad więźniami, po czym wracali do rodzinnych domów, by przytulić i ucałować swoją żonę i dzieci. Wstrząsająca lektura. Serdecznie polecam, jestem przekonany, że nie będziecie żałować.

Dawno nie czytałam tak wartościowej książki. Zawsze stroniłam od historii, trudno było mi ją zrozumieć i zapamiętać. W szkole udawało mi się zdać sprawdziany, po czym za chwilę nie pamiętać nawet najważniejszych dat i wydarzeń. Potrzebuję takich książek jak „Dwie twarze", ponieważ uzupełniają one moje braki w wiedzy, których nomen omen bardzo się wstydzę. Książka jest przystępna dla każdego czytelnika. Do jej zrozumienia nie jest wymagana żadna wiedza historyczna. Dzięki niej wiele sobie uświadomiłam. Zrozumiałam, że są na świecie ludzie, którzy potrafią prowadzić dwa życia. To przerażające. W obecnych czasach takie sytuacje dalej mają miejsce, jednak nie na tak ogromną skalę, jak podczas II wojny światowej. Polecam „Dwie twarze". Dawka historii, która umożliwia zrozumienie, co tak naprawdę wydarzyło się niespełna sto lat temu.

Prawdziwa historia II wojny światowej połączona z losami fikcyjnego, nazistowskiego małżeństwa. Czyta się bardzo przyjemnie, pomimo tego, że wydarzenia z tego okresu nie są łatwe. Uważam, że małżeństwo Ann i Hansa mogło istnieć naprawdę i funkcjonować tak, jak opisała to Anna Majewska-Brown. Historia sprawia wrażenie autentycznej za sprawą wielu fotokopii i ciekawostek. Polecam wszystkim tę książkę, zarówno osobom zainteresowanym historią oraz tym, którzy lubią czytać wartościową literaturę.

Opowieść, o której nie sposób zapomnieć nawet po długim czasie od zakończenia lektury. To nie jest kolejna, podobna historia o Auschwitz w tle z kilkoma głównymi bohaterami. To przerażająca publikacja, która zawiera ogrom dokumentów, zdjęć, ciekawostek, a jedynie uzupełniona o historie pewnej rodziny. Książka o życiu największych zwyrodnialców, którzy z zimną krwią mordowali, bili i znęcali się nad więźniami, po czym wracali do rodzinnych domów, by przytulić i ucałować swoją żonę i dzieci. Wstrząsająca lektura. Serdecznie polecam, jestem przekonany, że nie będziecie żałować.

Czasami odnosi się wrażenie, że o II wojnie światowej powiedziano i napisano już wszytsko co tylko się dało i nic więcej w tej kwestii do przekazania nie ma. A jednak, ta książka mocno pokazuje, na jak wielu płaszczyznach i obszrach, nie tylko geograficznych, rozgrywała się ta wojna. W prztpadku tej książki nie mamy do czynienia z powiścią jako taką, ale bardziej z masą dokumentów, fotokopii i zdjęć oraz analiz z czasów II wojny światowej ze sprawnie wplecioną w to wszytsko historią małżeństwa Ann i Hansa, którzy zamieszkują w Auschwitz. Książka jest bardzo mocna w przekazie, szokująca i skłania do przemysleń, czy my domyślilibyśmy się najgorszego, jak przyjelibyśmy takie informacje, jak byśmy zareagowali? To wszysto jest niewyobrażalną tragedią i wielką tajemnicą. Ksiązka bardzo interesująca i myślę, że zadowli nie tylko fanów historii, ma szanse trafić do szerszego grona odbiorców.  

Najnowsza książki Niny Majewskiej-Brown, to doskonale wykonana praca reporterska, ale i masa godzin spędzonych w archiwach i bibliotekach, widac to na kazdej stronie tej książki. Robi kolosalne wrażenie i szokuje jeszcze bardziej. Myślę, ze rzuca nowe światło na to, jak postrzegaliśmy do tej pory kobiety na codzień, w życiu prywatnym związane z największymi zwyrodnialcami z czasów II wojny światowej. Świetnie przygotowana, napisana zrozumiale i jasno, trafia do każdego czytelnika, nawet tego nie zainteresowanego historią na codzień. Bardzo polecam, to genialna książka! 

Myślałam, że książka jest powieścią przenoszącą nas w czas II wojny światowej, ale to bardziej zbiór i analiza dokumentów jakie udalo się autorce odnaleźć podczas pracy nad książką wraz z historią małżeństwa niemeickiego wplecioną w opowieść. To bardzo mocna i szokująca, ale brawurowo i dobrze napisana książka, która nie pozostawi nikogo obojętnym. Choć myślałam, ze już żadna książka o wojnie mnie nie zaskoczy, to autorce się udało.  

Wydawałoby się, że o II Wojnie Światowej napisano już wszystko. Jednak kolejne pozycje pojawiające się na rynku, pokazują, jak wiele jeszcze jest do powiedzenia. Pani Majewskia-Brown to świetna pisarka pochodząca z Poznania, która nie zgadza się na kompromisy. Albo coś jest dobre albo nie. Udowania to najnowszą książką "Dwie twarz", w której przedstawia skomplikowany obraz niemieckich essesmanów. W obozie mordowali, wydawali rozkazy, a po powrocie do domu, byli kochającymi mężami i opiekuńczymi ojacmi. Czy to możliwe? Czy w człowieku mogą istnieć tak dwa, różne i skrajne oblicza?