Wojenna

Po raz pierwszy bestsellerowa książka autorstwa Piotra Gursztyna ukazała się w 2014 r. Wydawnictwo Muzeum II Wojny Światowej opublikowało kolejną edycję tego dzieła, tym razem w przekładzie na język chiński. Zbiorowe egzekucje, gwałty, zakopywanie ludzi żywcem, mordy na dzieciach… Bestialstwo, którego ofiarą padli mieszkańcy warszawskiej Woli, budzi przerażenie. Jednak, jak podkreśla autor, tym bardziej nie wolno go przemilczeć, również poza granicami Polski. W 2019 r. wydawnictwo MIIWŚ przygotowało edycję Rzezi Woli przeznaczoną na rynek niemiecki (Der vergessene Völkermord. Das Massaker von Wola In Warschau 1944). Tłumaczenie na język chiński jest kontynuacją globalnej popularyzacji tragicznego i bardzo ważnego wydarzenia, do którego doszło w trakcie Powstania Warszawskiego – masakry ludności cywilnej dokonanej przez Niemców. Nowa książka będzie skierowana nie tylko do czytelników z Chin, lecz również do osób z innych krajów, władających językiem chińskim. Zbrodnia dokonana podczas Powstania Warszawskiego była zdarzeniem nadzwyczajnym, choć praktycznie zapomnianym. Czytelnik znający współczesną historię Chin może tu znaleźć analogię do masakry ludności cywilnej w Nankinie, do której doszło na przełomie lat 1937 i 1938. W książce zawarto nie tylko opis samych zdarzeń; autor podejmuje też próbę ustalenia przyczyn wyparcia z pamięci ludobójstwa, które stało się udziałem Niemców. Wartościowym uzupełnieniem narracji są historyczne fotografie pochodzące ze zbiorów Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie.

Autor opisuje wojenne dzieje 307 Dywizjonu Myśliwskiego „Lwowskich Puchaczy”. Jego wkład do ogólnego bilansu osiągnięć bojowych Polskich Sił Powietrznych na obczyźnie jest znaczny, obejmuje samoloty wroga zestrzelone i uszkodzone w powietrzu, zniszczone na ziemi pociski balistyczne V-1 i V-2, lokomotywy, pociągi, pojazdy mechaniczne i wiele innych obiektów stacjonarnych (urządzeń lotniskowych, radiolokacyjnych, stanowisk artylerii przeciwlotniczej i przemysłowych). Bojowe zasługi trzysta siódmego przeszły do historii i są jeszcze jedną kartą zbrojnego wysiłku Polaków na wszystkich frontach koalicji antyhitlerowskiej.

Wśród licznych i mocno zróżnicowanych tak formalnie, jak i tematycznie pism, jakie składają się na Plutarchowe Moralia, szczególne (choćby z racji znaczenia w historii filozofii) miejsce zajmują polemiczne rozprawy skierowane przeciwko filozoficznym adwersarzom platonizmu, tj. odpowiednio stoikom oraz epikurejczykom. Wdająć się w owe polemiki, kontynuuje Cheronejczyk długą tradycję; ilustratywne testimonium sporów, jakie akademicy toczyli ze stoikami w kwestii źródeł poznania i kryterium prawdy czy w odniesieniu do natur przeznaczenia i możliwości poznania przyszłości, stanowi choćby teoretyczna spuścizna Cycerona (ten sam Cyceron, w swoim De natura deorum czy De finibus bonorum et malorum daje również wgląd we wcześniejsze polemiki antyepikurejskie, co interesujące zwłaszcza w konktekście analogicznych polemik Cheronejczyka). Elementem, który czyni Plutarchowe traktaty przeciwko zwolennikom Chryzypa szczególnie wartościowymi, jest z jednej strony ich zakres tematyczny (obejmujący całość dociekań stoickich, a więc fizykę, logikę i podstawy etyki), z drugiej natomiast formalna variatio, a więc przynależność genologiczna, kwestie stylistyczne, ect. kolejnych rozpraw. (fragment Wprowadzenia)

- O, uderzyły. Ojciec odłożył pióro i wstał. Na sam dźwięk syreny alarmowej nie ruszyłby się z miejsca, ale słysząc uderzenia dział przeciwlotniczych, przerwał pracę, założył pięcioletniej córeczce pikowany kaptur ochronny i zaniósł ją do schronu wykopanego w ogrodzie. Zastał tam już matkę, która z dwuletnim synkiem na plecach przycupnęła w głębi. […] Gdy tylko narzekania matki ucichły, pięcioletnia córeczka natychmiast zaczęła głośno domagać się opuszczenia schronu. W takiej sytuacji uspokoić ją mogła jedynie ilustrowana książeczka z baśniami. Momotaro, Trzaskająca góra, Wróbel z wyrwanym językiem, Skradziony guz, Urashima Taro… Ojciec czytał te baśnie dzieciom. Strój miał wprawdzie nędzny, a wyglądem przypominał błazna, ale był niezwykłym człowiekiem, który posiadał niespotykaną zdolność snucia opowieści. Działo się to dawno, dawno temu. W tej wyjątkowej książce, stworzonej w ostatnich miesiącach Wojny na Pacyfiku, Osamu Dazai opowiada cztery baśnie, doskonale znane każdemu Japończykowi. Książka ma formę opowieści szkatułkowej. Ukrywający się przed nalotem bombowym ojciec opowiada córeczce niezwykłe historie… Rezultat? Nieco prowokujący, niezwykle zaskakujący, a czasem niesamowicie wręcz zabawny.

Niniejszy album poświęcony jest okrętom II wojny światowej, choć są tu również zaprezentowane jednostki, których geneza sięga lat międzywojennych, a w kilku przypadkach nawet I wojny światowej. Zamieszczone w albumie prace wykonano w różnych technikach, co pozwala podziwiać ogromny kunszt ich Autora oraz wielkie wyczucie – poparte merytoryczną wiedzą – w odtwarzaniu detali prezentowanych okrętów i statków. Prace zostały ułożone chronologicznie. Ukazują jednostki morskie – od największych pancerników i lotniskowców po niewielkie trałowce i kutry artyleryjskie – ze wszystkich teatrów morskich działań wojennych. Bardzo cieszy duży wybór ilustracji związanych z Polską Marynarką Wojenną i jej działaniami, nie tylko podczas wojny, ale również przed jej wybuchem oraz w latach powojennych. W albumie przedstawiono okręty, które stały się legendą, jak polski okręt podwodny ORP Orzeł, niemiecki pancernik Bismarck czy japoński pancernik Yamato, ale i te mniej znane, np. polski ścigacz artyleryjski ORP S-2 czy holenderski okręt podwodny O 20. Ogromny talent Autora oraz zawartość merytoryczna książki sprawiają, że nie tylko stanowi ona ucztę dla oczu, ale jest też świetnym punktem wyjścia do dalszych poszukiwań historii prezentowanych okrętów (oraz flot wojennych państw uczestniczących w II wojnie światowej) i ze wszech miar jest godna polecenia wszystkim miłośnikom historii wojen morskich w ogóle (a II wojny w szczególności) oraz tym wszystkim, którzy po prostu lubią dobre malarstwo batalistyczne.

Królowa Margot" to powieść o miłości, intrygach i brutalnych wojnach religijnych, osadzona w pełnym napięć okresie francuskiej historii. Alexandre Dumas połączył w niej dynamiczne wydarzenia historyczne z emocjonującymi osobistymi dramatami, tworząc barwną i pełną napięcia opowieść o kobiecie uwikłanej w politykę, namiętność i zdradę

Pierwsze polskie wydanie jednej z najważniejszych książek o historii idei. Od opublikowania w 1975 r. inspiruje ona dyskusje o tradycji republikańskiej oraz źródłach i ewolucji nowożytnej i współczesnej myśli politycznej. John Greville Agard Pocock (1924-2023) – nowozelandzki historyk, czołowy przedstawiciel nurtu intelektualnego i naukowego znanego jako szkoła Cambridge – ukazuje w niej przełom, który przyniosła w refleksji o polityce twórczość Machiavellego i innych wpływowych autorów włoskiego Renesansu. Analizuje ich dorobek jako odpowiedź na wyzwania czasów, w których tworzyli – związane zwłaszcza z kryzysem i niestabilnością ówczesnych republik. Pokazuje, jak idee czerpane z tej tradycji zostały później twórczo rozwinięte, zwłaszcza w Anglii doby wojny domowej i Ameryce okresu walk o niepodległość. Tym samym wskazuje na ciągłość refleksji o polityce, ale i na czynniki zmiany, za sprawą których stare idee zyskują w innych realiach nowe oblicze i zaktualizowane praktyczne formy – a zatem na konieczność uwzględniania w ich analizie kontekstu czasów, w jakich powstawały bądź były adoptowane.

Arcydzieło literatury światowej II połowy XX wieku. Bezimienny majtek wyrusza z Hiszpanii do Río de la Plata na początku XVI. Wyprawa w głąb lądu kończy się katastrofą, tylko jemu jednemu udaje się przeżyć. Schwytany przez Indian, którzy rytualnie jedzą ludzkie mięso, poznaje ich zwyczaje, staje się częścią tamtejszej społeczności, a wreszcie po latach wraca do Hiszpanii, gdzie zaczyna odgrywać swoje przygody w wędrownym teatrze, lecz tak, by dostosować je do wyobrażeń publiczności. Pasierb to refleksja nad pamięcią, językiem i kulturową obcością, a także wielki traktat o poznaniu i bycie. Juan Jose Saér pisze niezrównanej urody frazą, co – podobnie jak głębia refleksji – pozwala stawiać go dziś w gronie gigantów literatury takich, jak Jorge Luis Borges czy Vladimir Nabokov.

Ta bogato ilustrowana książka to nowa historia SS – elitarnej, a zarazem najbardziej zbrodniczej i okrytej największą niesławą formacji militarnej Hitlera. Autor – znakomity znawca historii militarnej oraz techniki wojskowej – przestawia dzieje powstania i rozwoju Schutzstaffel (SS) oraz jej udział w wojennych zmaganiach w ramach sił zbrojnych Trzeciej Rzeszy. Od skromnych początków w latach dwudziestych w roli straży przybocznej Hitlera SS szybko rozrosła się w wielką organizację militarną skupiającą setki tysięcy ludzi, która wystawiła własną armię (Waffen-SS) liczącą prawie 40 dywizji, a jej policyjne ramię (Allgemeine-SS) prowadziło zbrodniczą politykę rasową. Esesmani mieli na koncie zarówno czyny bohaterskie, jak i potworne: toczyli z wielką nieustępliwością walki na frontach wschodnim i zachodnim, kierowali obozami koncentracyjnymi i obozami zagłady, a także stanowili personel „szwadronów śmierci” (Einsatzgruppen) dokonujących masowych mordów w Europie Wschodniej. Chris McNab jest historykiem specjalizującym się w dziejach wojskowości i techniki militarnej. Autor ponad stu książek, przekładanych na wiele języków. Nakładem Wydawnictwa RM ukazały się jego monografie Czołgi Hitlera, Wehrmacht. Armia Hitlera i Luftwaffe 1933–1945.

Jak wyrwać się z wpływu historycznej traumy? Nieufni wobec państwa i wszelkich instytucji. Wiecznie narzekający i niezadowoleni. Pełni obaw i lęków. A jednocześnie gotowi do ogromnej mobilizacji w czasie kryzysu i pomagania innym, gdy są w potrzebie. Tacy są mieszkańcy Traumalandu. Michał Bilewicz zaprasza do zgłębienia społecznej psychologii Polaków. Pokazuje, że nie jesteśmy unikalni. Podobnie jak inne historycznie straumatyzowane narody przystosowaliśmy się do trudnych warunków, w których przyszło żyć naszym przodkom. Czy jednak jesteśmy skazani na ciągłe przypominanie trudnej historii? Czy istnieje droga wyjścia ze świata lęków i nadwrażliwości? Książka Traumaland nie tylko pozwala zrozumieć, jak historia ukształtowała nasze codzienne zachowania, lęki i obsesje. Przedstawia też wskazówki, jak nie dać się upiorom z przeszłości. Książka rekomendowana przez Polskie Stowarzyszenie Psychologii Społecznej To jest książka dla odważnych i dociekliwych, którzy nie wierzą w jednowymiarowy obraz Polski – z której albo mamy być dumni, albo mamy się jej wstydzić. To jest książka dla ambitnych, którzy chcą zbudować swą historiozoficzną dojrzałość przez dostrzeganie obu powyższych perspektyw. To jest książka dla wrażliwych, którzy chcą zrozumieć samych siebie bez popadania w grupowy narcyzm, kulturę narzekania, mitologię ofiary, teorie spiskowe i bez wzniecania społecznej agresji. Chcą być świadomi traum przenoszonych z pokolenia na pokolenie, ale nie zamierzają się poddać ich niszczycielskiej mocy. To jest książka także dla psychoterapeutów, którzy dzięki niej będą uważni nie tylko na to, co się ich pacjentom przydarzyło we wczesnym dzieciństwie, ale także na to, w jakich tragediach uczestniczyli ich przodkowie i praprzodkowie. Michał Bilewicz pokazuje, na jakie pułapki poznawcze narażona jest nasza świadomość, zanurzona w martyrologii i zbudowanym na niej patriotyzmie. Ale nie poprzestaje na opisie etiologii i psychopatologii Traumalandu. Proponuje terapię: poznać, sproblematyzować, zrozumieć i oswoić historyczną traumę, w której jesteśmy zanurzeni, a potem odzyskiwać sprawczość osobistą, społeczną i polityczną. Bo „wzrost potraumatyczny” jest możliwy – jeśli zrozumiemy nasze narodowe PTSD. Bogdan de Barbaro, psychiatra, psychoterapeuta Książka Traumaland jest napisana w przyjazny czytelnikowi sposób, przywołując liczne przykłady ze świata, wyniki najnowszych badań psychologicznych – ale jest też bogata w przemyślenia i refleksje autora. Lektura tej książki to prawdziwa przygoda czytelnicza, a w końcu nie jest łatwo pisać prosto na tak wymagający temat. Daniel Bar-Tal, psycholog społeczny Michał Bilewicz – psycholog społeczny i polityczny, pracownik Wydziału Psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie kieruje Centrum Badań nad Uprzedzeniami. Zajmuje się psychologicznymi mechanizmami pojednania, pamięci zbiorowej, traumy i uprzedzeń. Laureat Nagrody im. Nevitta Sanforda przyznanej przez Międzynarodowe Towarzystwo Psychologii Politycznej (ISPP).

Żyła krótko, doświadczyła żarliwej miłości i krótkotrwałej władzy, poświęcając swój czas na walkę o odzyskanie tronu. Jej odwaga i samotność są wzruszającymi elementami tej opowieści, niemal zupełnie zapomnianej dziś w polskiej historii… Trzecia część trylogii o tragicznych losach Maryny Mniszchówny i wojnie z Moskalami. Trwa walka o koronę carów, sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie.Garnizon polski wciąż stacjonuje na Kremlu, ale coraz trudniej przychodzi mu zapanować nad sytuacją. Rosjanie nie ustają w wysiłkach, aby odzyskać stolicę. Moskwa jest twierdzą i zarazem pułapką, bo za murami Kremla stoją nieprzeliczone w swym ogromie wojska Kuźmy Minina i kniazia Dymitra Pożarskiego, jak wilki czekające na chwilę, gdy zatopić będą mogły kły w ciele Lachów… Oblężona polska załoga zmaga się z brakiem żywności i groźbą głodu, a dodatkowo jeszcze musi stawić czoła ostrej zimie i szerzącym się chorobom. Żołnierze buntują się z powodu niewypłacenia obiecanego przez króla zaległego żołdu i braku wsparcia ze strony władcy. Zygmunt III Waza popełnia błąd po błędzie. Przy próbach dostarczenia żywności, podejmowanych przez Sapiehę i Chodkiewicza, dochodzi do krwawych starć, w których obie strony ponoszą ogromne straty. Sytuacja pogarsza się z dnia na dzień. Wciąż leje się krew i potęguje się coraz bardziej w udręczonych sercach ludzka zaciętość…

Wojna francusko-pruska z lat 1870-1871 brutalnie zmieniła bieg historii Europy. Zaniepokojony ambicjami terytorialnymi Bismarcka oraz miażdżącymi zwycięstwami armii pruskiej nad Danią w 1864 i nad Austrią w 1866 roku, francuski cesarz Napoleon III poprzysiągł zmusić Prusy do uległości. Oparta na wielu materiałach archiwalnych z Europy i Stanów Zjednoczonych, wykorzystanych tu po raz pierwszy, Wojna francusko-pruska Geoffreya Wawro opisuję wynikłą wskutek tego wojnę w porywający i szczegółowy sposób. Kiedy w lipcu 1870 roku mobilizowały się armię, wynik konfliktu jawił się jako niemożliwy do przewidzenia. Prusy i ich niemieccy sojusznicy mieli dwukrotnie więcej żołnierzy, niż Francuzi. Lecz grognards („stare zrzędy”) marszałka Achille’a Bazaine’a owiani byli legendarną sławą najbardziej przedsiębiorczych, zaprawionych w bojach i najcelniej strzelających żołnierzy w Europie, uzbrojonych w dodatku w Chassepoty – najlepsze karabiny świata. Od intryg politycznych, którymi rozpoczęła się i zakończyła wojna, po krwawe bitwy pod Gravelotte i pod Sedanem, oraz ostatnie, mordercze zmagania nad Loarą i pod Paryżem, jest to olśniewająca, solidna historia wojny francusko-pruskiej. Geoffrey Wawro jest profesorem Badań Strategicznych w U. S. Naval War College w Newport w stanie Rhode Island. Do opublikowanych przezeń wcześniej książek należą The Austro-Prussian War (Cambridge 1996) oraz Warfare and Society in Europe, 1792-1914 (Cambridge 2000). Jest laureatem licznych wyróżnień i nagród, w tym Nagrody Austriackiego Instytutu Kulturalnego oraz Nagrody Stowarzyszenia Historii Wojskowości Moncado za Biegłość w Pisaniu Historii Wojskowości. Jest również prowadzącym nadawanego na History Channel programu Hardcover History – cotygodniowych wywiadów z czołowymi historykami, politykami i dziennikarzami.

Pakiet dwóch wyjątkowych powieści Ernesta Hemingwaya. Pożegnanie z bronią to przejmująca historia miłosna na tle zawieruchy wojennej, w której Hemingway inspirował się własnymi doświadczeniami wojennymi. W tej porywającej, na wpół autobiograficznej prozie w oszczędnym stylu oddaje surowe realia wojny, jej bezsensowność oraz bezmyślne okrucieństwo, a także cierpienie kochanków uwięzionych w kleszczach sił wyższych niż pragnienia jednostki. Nakreślony przez niego portret głównego bohatera odzwierciedla osamotnienie i rozczarowanie przedstawicieli „straconego pokolenia” – ludzi, którzy wkroczyli w dorosłość podczas pierwszej wojny światowej. Opublikowana po raz pierwszy w 1929 roku powieść jest jednym z najlepszych dzieł Hemingwaya. Stary człowiek i morze to ponadczasowa opowieść o mierzeniu się z wyzwaniami, uporze i niezłomnej sile ducha. Stary Santiago, po 84 dniach bez udanego połowu postanawia samotnie wypłynąć na dalekie wody, aby spróbować szczęścia i udowodnić, że jeszcze nie jest bezużyteczny. Udaje mu się złapać imponującego marlina, największego, jakiego kiedykolwiek widział. To jednak dopiero początek jego zmagań. Ogromna ryba się nie poddaje i starzec – z dala od ludzi, bez żadnego wsparcia – musi rozpocząć dramatyczną walkę na śmierć i życie nie tylko z marlinem, lecz także ze sobą i swoim ciałem. Hemingway za Starego człowieka i morze otrzymał w 1953 roku Nagrodę Pulitzera, co znacznie przyczyniło się też do przyznania mu Nagrody Nobla w 1954 roku.

W latach osiemdziesiątych, kiedy Wojciech Jaruzelski skupił w swoich rękach pełnię władzy w PRL, setki Polaków i Polek decydowało się na pisanie prywatnych listów do generała. Nadawcy zamieszczali w nich skargi, żale, postulaty, życzenia, słowa poparcia, prośby, referowali sprawy do załatwienia. Jaruzelski czytał dużą część tej korespondencji, selekcjonowanej wstępnie przez jego doradców i współpracowników. Nierzadko podpisywał i odręcznie poprawiał grzecznościowe odpowiedzi. Po 1990 r. spora część tej dokumentacji trafiła do amerykańskiego Archiwum Hoovera. Prezentowany tom zawiera wybór listów z tego właśnie zbioru. Warto podkreślić, że listom tym towarzyszą bardzo cenne dokumenty związane z obsługą administracyjną korespondencji, a przede wszystkim – notatki, uwagi i adnotacje samego gen. Jaruzelskiego (oraz jego najbliższych współpracowników). Dzięki temu możemy dowiedzieć się, co generała najbardziej interesowało, jakie zmiany wprowadzał do projektów odpowiedzi, w jaki sposób komentował przesyłane treści. Rzecz jasna listy mówią całkiem dużo o samych autorach. Może nawet więcej o nich niż o opisywanych konkretnych faktach i wydarzeniach, które nierzadko stawały się przecież przedmiotem autokreacji, a nieraz i konfabulacji. Słowa nadawców wyrażały wycinek postaw i poglądów pewnej (trudnej do precyzyjnego określenia) części obywateli PRL z ostatniej dekady jej istnienia.

„Ta książka opowiada o bitwie, która zmieniła historię świata, a mimo to nie jest tak sławna jak Waterloo czy Stalingrad. Wielu nawet o niej nie słyszało. Są jednak tacy, którzy uważają, że oznaczała koniec starożytności i początek średniowiecza, ponieważ uruchomiła łańcuch wydarzeń prowadzących do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego sto lat później […]. W 376 roku naszej ery nagły napływ uchodźców na granicach imperium połączony z niezdolnością rzymskich władz do adekwatnego zaradzenia kryzysowi dał początek dramatycznemu konfliktowi, którego kulminacją była najbardziej przeraźliwa klęska od czasów Hannibala i bitwy pod Kannami”. [Z Prologu] Alessandro Barbero bitwę pod Adrianopolem, stoczoną 9 sierpnia 378 roku na terenie ówczesnej Tracji, umieszcza w kontekście historycznym, opisując zmiany w cesarstwie rzymskim, dynamikę kulturową na jego granicach oraz niezwykłe wyzwanie administracyjne związane z utrzymaniem imperium w całości. Opowiada o starożytności i średniowieczu, o Rzymianach i barbarzyńcach, o wieloetnicznym świecie, a także o chrześcijaństwie, które będąc już oficjalną religią cesarstwa, przenikało również do świata barbarzyńców. Odtwarzając wydarzenia prowadzące do serca opowieści, ożywia zarówno dowódców, jak i zwykłych żołnierzy, porównując taktykę wojskową i uzbrojenie barbarzyńców ze zdyscyplinowaną armią rzymską. ALESSANDRO BARBERO (ur. 1959) – jeden z najwybitniejszych historyków europejskich, autor uznanych i przełożonych na wiele języków powieści i książek historycznych, wykłada historię średniowiecza na Uniwersytecie Wschodniego Piemontu. W języku polskim ukazała się jego monografia „Dante” (przeł. K. Żaboklicki, Warszawa 2022). SERGIO TOPPI (1932–2012) – mistrz komiksu, którego ilustracje wprowadziły do tego gatunku niespotykany wcześniej artyzm. Jego prace nawiązujące do różnych okresów historycznych i kultur są inspiracją dla wielu znakomitych twórców.

Kiedy wojsko chrześcijańskie pokonane zamierzało uciekać, wielki książę litewski Aleksander-Witold zachęcał wojewodę krakowskiego Spytka, aby unikając grożącego niebezpieczeństwa ratował się ucieczką wraz z nim, twierdząc, że nie ściągnie na siebie z tego powodu żadnej hańby, ale raczej sławę, jeśli uratuje naczelnego wodza. Spytko uznawszy ucieczkę za rzecz haniebną pozostał i jak przystało rycerzowi, mężowi i chrześcijaninowi, wdzierając się nieustraszenie między wrogów i bardzo wielu napotkanych kładąc trupem, w końcu przeszyty mnóstwem strzał i pocisków pogańskich, wyzionął bohaterskiego ducha. Wydaje mi się, że na większą chwałę zasłużył wojewoda Spytko swoją śmiercią, niż książę Witold życiem. Sądzę bowiem, że spotkała go chwalebna śmierć. Gdy inni ucieczką ratowali życie, on zdobył długotrwałą sławę w życiu doczesnym i wieczną nagrodę w przyszłej szczęśliwości. Na polu bitwy znalazł się też rycerz z rodu Tarnowskich. Był to najstarszy z rodu Rafał, który jako młody rycerz szukał chwały u boku krewnego (brata swego dziadka), doskonale już nam znanego wojewody krakowskiego Spytka z Melsztyna. W 1399 roku obaj Leliwowie, wspierając wyprawę księcia Witolda przeciw Tatarom, zapłacili wysoką cenę. Jak wiemy, poległ starszy z nich, a z kolei Rafał, wzięty do niewoli, zaginął... (fragment)

Spór o to, kim są Łemkowie, mieszkańcy osad położonych na terenie Beskidu Sądeckiego i Beskidu Niskiego, rozpoczął się w drugiej połowie dziewiętnastego wieku i trwa do dziś. Czy są oni tylko grupą etniczną, czy może narodem — już od rewolucji francuskiej, jak pisał Frederico Chabod „nowym bóstwem współczesnego świata"? A jeśli są narodem, to jakie wynikają z tego dla Łemków prawa? Nie przerwało tych sporów nawet fizyczne unicestwienie łemkowskiej Arkadii i brutalne wysiedlenia w latach 1944-1947 do Związku Sowieckiego i na tak zwane Ziemie Odzyskane powstałej po II wojnie światowej ludowej Polski. Szczególnie ważnym argumentem w sporach o tożsamość i prawa Łemków stała się ich przeszłość. Sprawy będące dotąd tematem legend i baśni zaczęła zastępować Historia, próbująca wymusić jednomyślność o przeszłości. Łemkowie stali się jej ofiarą, a pamięć o ich dziejach elementem politycznych gier. Dziś, w zależności od tego kto i w jakim celu mówi o Łemkach, jedne elementy ich historii nagłaśnia, inne przemilcza. Książka Łemkowskie rozdroże ukazuje ten problem skupiając się na wydarzeniach lat 1944–1947 i opisując późniejsze próby ich mitologizacji na użytek określonych ideologii.

Władysław Czapliński (1905–1981), profesor historii, badacz dziejów Polski i powszechnych w okresie nowożytnym i historii krajów skandynawskich. Uznawany za jednego z najwybitniejszych badaczy dziejów nowożytnych, w szczególności polskiego parlamentaryzmu. Zdaniem wielu był twórcą szkoły naukowej, o czym świadczą liczne kontynuacje jego badań. Natomiast wyobraźnię historyczną szerokiego grona czytelników kształtowały jego liczne prace popularnonaukowe, wśród nich Władysław IV i jego czasy i Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku. Opracował też takie pomniki kultury polskiej, jak Pamiętniki Jana Chryzostoma Paska i Jerzego Ossolińskiego. Dziennik prowadzony od 1958 roku aż do śmierci autora jest nie tylko zapisem osobistym. Jako profesjonalny historyk, prof. Czapliński zdawał sobie sprawę, że jego notatki staną się kiedyś źródłem historycznym. Skrupulatnie opisuje środowisko naukowe Wrocławia i Śląska w okresie PRL, jego relacje z władzą komunistyczną, studencką działalność opozycyjną. Zręcznie przy tym operuje anegdotą, a czasem i złośliwościami. Opracowanie naukowe i wstęp: dr Tomasz Siewierski.

Autor opisuje wojny husytów na terenie Czech, a także ich starcia z mahometańska Turcją, ale najwięcej miejsca poświęca działaniom w Polsce. Husyci wnieśli ogromny wkład w rozwój wojskowości, rewolucjonizując europejską sztukę wojenną. Książka zawiera też informacje o ich dorobku intelektualnym. Przedstawione zostały zasady budowy i zdobywania twierdz, wyrobu broni i narzędzi.

Jak przetrwać w warunkach współczesnego konfliktu zbrojnego? Za naszą wschodnią granicą od ponad roku trwa wojna. Zagrożenie dla naszego kraju jest jak najbardziej realne. Niestety wnioski nie są pocieszające - zdecydowana większość społeczeństwa nie jest kompletnie przygotowana, nie tylko na wybuch wojny, ale również na mniej poważne kryzysy. Co gorsza na poziomie państwowym nie prowadzi się jakichkolwiek skutecznych masowych akcji edukacyjnych. Ten poradnik powinien przeczytać każdy, aby wiedzieć jak zadbać o własne bezpieczeństwo. Kafir i Kaczor, którzy na wojnie przeżyli niejedno, radzą jak się przygotować by czuć się bezpiecznie. Bądź gotowy na ciężki czas!

Helena Grossówna – jedna z najwybitniejszych gwiazd polskiego kina przedwojennego, zaangażowana w działalność konspiracyjną podczas II wojny światowej, uczestniczka powstania warszawskiego – jest bohaterką kolejnej książki Zbigniewa Grochowskiego, napisanej w ramach serii Wielkie Osobowości. Publikacja oparta na najnowszych ustaleniach w przystępny i ciekawy sposób przybliża postać znakomitej aktorki, piosenkarki i tancerki – „Helenki z Torunia”. Jest wartościowym źródłem informacji o jej życiu i filmach, w których grała. Z recenzji wydawniczej prof. Krzysztofa Mikulskiego, dyrektora Instytutu Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego, prezesa Towarzystwa Miłośników Torunia, doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie

W powszechnej świadomości na Zachodzie Japończycy – z racji Hiroshimy – uchodzą za ofiary II wojny światowej. Przerażające skutki zrzucenia bomby atomowej przesłoniły to, co w Azji Południowo-Wschodniej działo się wcześniej, dlatego zbrodnie japońskiej armii podczas inwazji w latach 1937-1945 nie były dotąd obiektem pogłębionych i całościowych badań. Jean-Louis Margolin opisuje nie tyle same działania wojenne, stanowią one raczej tło opisu ile codzienne praktyki Cesarskiej Armii Japońskiej, jej stosunek do ludności cywilnej i jeńców wojennych: Azjatów, Europejczyków i Amerykanów oraz charakter represji, jakie spadły na podbite narody. Rekonstruuje genezę i przedstawia mechanizm wydarzeń, które trwały osiem lat i dotknęły 400 milionów ludzi. Zastanawia się, jak możliwe były masowe mordy jeńców wojennych (przede wszystkim w Nankinie), powstanie sieci obozów przymusowej pracy w nieludzkich warunkach, potworne gwałty i wymuszanie prostytucji, okrutne eksperymenty medyczne? Opisuje tradycje i mentalność japońskich wojskowych, pokazuje, skąd wzięli się kamikaze i jak budowano most na rzece Kwai. Wyjaśnienia szuka w pozycji i znaczeniu cesarskiej armii, opanowanej przez skrajny nacjonalizm, która następnie podporządkowała sobie całe państwo i zdołała narzucić mu własną wizję dziejowej misji Japonii. W okresie dominacji Japończyków tkwi źródło wielu konfliktów nękających do dziś kraje regionu. Dla zrozumienia istoty tych konfliktów, ale też dla pełnego zrozumienia istoty totalitaryzmu i zbrodni wojennych, refleksja nad wojną w Azji i na Pacyfiku ma ogromne znaczenie. Jean-Louis Margolin wykłada historię na Université de Provence i jest wicedyrektorem Instytutu Badań nad Azją Południowo-Wschodnią (Instytut pour la Recherche sur le Sud-Est Asiatique – IRSEA – CNRS). Jest uznanym specjalistą w dziedzinie historii dwudziestowiecznej Azji i autorem licznych książek z tej dziedziny. Jest też współautorem znanej polskiemu czytelnikowi głośnej pracy "Czarna księga komunizmu. Zbrodnie, terror, prześladowania". Książce patronuje TVP Historia

„Nawrócenie wiedźmy” to opowieść o odkrywaniu drzemiącego w człowieku potencjału, o poświęceniu i pokorze, o potrzebie akceptacji i zrozumienia, a także o sile miłości i przyjaźni przekraczającej wszelkie granice. Czy świat chrześcijański i pogański mogą istnieć obok siebie? Jaką cenę trzeba zapłacić, aby uchronić swoje dziedzictwo? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w książce Joanny Żamejć „Nawrócenie wiedźmy”, która jest debiutem wydawniczym autorki.

Młot na poetów to próba pisania na nowo historii, ukazania jej roli jako dostarczycielki fabuł. Zamiast skoncentrować się na jednej fabule, autor podsuwa czytelnikowi ich wielość, obnażając jednocześnie rozmaite techniki spinania „faktów” w ciągi historyczne. Jedna z fabuł jest bardziej od innych rozwinięta, ale też nie stanowi zamkniętej całości i zaprasza czytelnika do dalszych poszukiwań źródłowych, bądź uruchomienia wyobraźni. Ta wyróżniona fabuła dotyczy sensacyjnej wprost historii, związanej ze śledztwem z początku XVII wieku, podjętym przez agentów króla Anglii i Szkocji Jakuba I Stuarta, którego celem było wykrycie i ukaranie autorów książek szkalujących nie tylko sam majestat, ale i rodzinę królewską oraz szkocką nację. Wszystkie źródła wykorzystane przez autora, umieszczone w obszernym aneksie, są wynikiem wieloletnich badań w bibliotekach na całym świecie, tak więc nie jest to sequel Wieloryba (1999), w którym wszystkie źródła były sfabrykowane.