Nowożytność

Akcja powieści dzieje się w czasach późnego średniowiecza. Według słów autora, jest to obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta. Fabułą powieście jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo i pięknej Cyganki Esmeraldy. Bohaterem powieści jest Quasimodo - król karnawału roku 1482 i zabójca w afekcie swojego opiekuna Klaudiusza Frollo, uosobienie brzydoty i dobroci serca. Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu (fr. Notre-Dame de Paris) – powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem Dzwonnik z Notre-Dame, osadzona w czasach późnego średniowiecza. Według słów samego autora, jest to „obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta”[1]. Osią powieści jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo do pięknej Cyganki Esmeraldy. Powieść wydana w 1831 roku porusza nietypowe jak na tamte czasy problemy zgubnego pożądania i tolerancji. W powieści nie ma nic białego ani czarnego, są tylko odcienie szarości. Nie ma też tu jednoznacznie złej postaci, a nawet okrutne czyny Frolla można zrozumieć i budzi on współczucie, a nawet sympatię czytelnika. Utwór umieszczony został w index librorum prohibitorum dekretem z 1834 roku.[2]. Powieść została napisana pod wpływem odnalezienia przez autora greckiego napisu „??????” („Przeznaczenie”) na ścianie Katedry Notre-Dame. W 1844 roku powstał balet pt. Esmeralda oparty na motywach powieści. W 1996 roku na podstawie powieści wytwórnia Walta Disneya zrealizowała film animowany pt. Dzwonnik z Notre Dame. Dwa lata później odbyła się paryska premiera musicalu Notre-Dame de Paris z Garou w roli Quasimodo. Pierwszy polski przekład autorstwa Józefa Tokarzewicza pt. Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj (Notre-Dame-de-Paris) został wydany w roku 1876. Żródło informacji: Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra_Marii_Panny_w_Paryżu

Zebrane w dwudziestu krótkich rozdziałach nauki i przykłady tworzyły żywo napisany podręcznik życia szczęśliwego oparty na medytacyjnym nakazie „czytania sa­mego siebie”, rozważaniach Seneki i traktatach św. Augustyna. Na tle dawnej literatury dewocyjnej rozprawa Witwickiego, duchow­nego związanego z dworem Jana III Sobieskiego, wyróżnia się nie tylko wyrazistym stylem, ale przede wszystkim wykorzystaniem poglądów Kartezjusza na temat budowy ciała ludzkiego i wpływu bodźców zmysłowych na rządzące człowiekiem namiętności.

Seria Bibliotheca Curiosa prezentuje teksty, o których istnieniu wiedzą dziś już zwykle tylko specjaliści. Czasy, gdy były one powszechnie znane, czytane i komentowane, dawno minęły. Ale te same czasy wydały przecież także uznane arcydzieła, które na stałe weszły do kanonu literatury europejskiej i polskiej. Auto­rzy tych arcydzieł byli zaś zwykle czytelnikami właśnie owych daw­no już zapomnianych ksiąg, które Bibliotheca Curiosa stara się „reanimować”. Seria rekonstruuje też przy okazji encyklopedyczną wiedzę dawnych epok jako interpretacyjny kontekst pozwalający lepiej zrozumieć Dantego, Szekspira czy Kochanowskiego.

„Niebezpieczeństwa onanizmu” Jacques’a Louisa Doussina-Dubreuila to – jak sam tytuł wskazuje – zatrważająca opowieść o zgubnych skutkach nałogu, który od niepamiętnych czasów wyniszcza nasze społeczeństwa. Praca wydana po raz pierwszy w 1825 roku przytacza liczne świadectwa spisane przez nadobnych młodzieńców, którzy powierzają uczonemu doktorowi sekretne szczegóły swoich niecnych praktyk oraz przerażające spustoszenia, jakie zwyczaj ten poczynił w ich życiu psychicznym i fizycznym. Powołując się na najuczeńszych mężów, od starożytnych po współczesnych, autor wyjaśnia, jak wykrywać onanistów, jak czuwać nad ich cnotą i jakie kuracje im aplikować. Opowiada też, jak wielką pomocą służy w tych zabiegach religia. Nade wszystko zaś przytacza niezliczone przykłady straszliwych dolegliwości, jakie wynikają z nałogu masturbacji – nałogu wiodącego wprost ku śmierci.

Przedruk na podstawie oryginału z 1810 roku, z kolorowymi ilustracjami K. Wawrosza "Przesyłaiąc do wiadomości Woyska, któremu mam zaszczyt dowodzić, przepis Munduru przez JEGO KRÓLEWSKĄ Mość Pana mego Miłościwego dla Generałów, Officyerów wszelkiey Broni, Inspektorów i Pod-Inspektorów Popisów, Kommifsarzów zwierzchnych i zwyczaynych Woiennych, Płatników, Inspektorów, i Urzędników Zdrowia, Officyalistów żywności i Szpitalów; zgoła dla wszelkich Stopniów i Urzędów rozmaitego powołania i obowiązków w Woysku i przy Woysku będących, ustanowiony; do których każdego oddzielnie Nayiaśnieyszy Pan w miarę Jego Ceny przywiązywał powagę, godność i Uszanowanie, famą tylko miarą, przełożeństwa i użytku rozróżnione. — Zalecam, żeby ten przepis był od każdego Woyskowego względnie fwego ftosunku, w Służbie, w Urzędowaniu, w wszelkich Uroczyftościach, paradach i w służbowym przedstawieniu się swoim Zwierzchnikom, ściśle zachowany pod odpowiedzią za nieposłuszeństwo Woyskowe. Czego przykład i doftrzeganie porucza się naczelnym Dowódzcom i naczelnym Urzędnikom." Józef Xiąże Poniatowski

"Słówka" to zbiór inteligentnych, dowcipnych i czasem złośliwych tekstów, które rzucają ironiczne spojrzenie na współczesne Boyowi społeczeństwo. Choć napisane ponad sto lat temu, wiele z jego obserwacji i refleksji ma charakter ponadczasowy.

Przedziwna legenda o kobiecie, która podstępem, udając mężczyznę, zdołała dostać się na tron Piotrowy, poczynając od połowy XIII w. pojawiała się w formie krótkich wzmianek w dziełach niektórych kronikarzy i autorów kolekcji kaznodziejskich przykładów. Z nastaniem reformacji postać Joanny (zwanej niekiedy również Gilbertą lub Agnieszką, zresztą lista różnych jej imion była dość długa) stała się argumentem nieustannie powracającym w protestanckich atakach na papiestwo. Jednym z takich właśnie polemicznych głosów jest Historyja o papieżu Janie tego imienia VIII, który był Gilberta biała głowa z Anglijej i o inszych wielu papieżoch, którzy przed nią i po niej byli, wydana w Brześciu nad Bugiem w roku 1560 polska adaptacja niewielkiej książeczki sławnego włoskiego biskupa apostaty Pier Paola Vergeria Młodszego.