Gatunkowe ukształtowanie współczesnej prasy kobiecej

Praca ma niepodważalną wartość materiałową i poznawczą. Przede wszystkim godny wyeksponowania jest dobór, a następnie poprowadzony ze znawstwem opis problematyki, lingwistycznie do tej pory niezgłębionej, milcząco wręcz przez lata pomijanej. Nie bez powodu zatem możemy mówić o innowacyjności i unikatowości badań podjętych przez Ewę Bulisz. Dokonana przez nią analiza genologiczna współczesnych czasopism kobiecych, z uwzględnieniem całego bogactwa typologicznego tego segmentu prasy, ma wymiar wysoce interesujący zarówno ze względu na bogactwo zgromadzonego materiału egzemplifikacyjnego, jak i sposób prezentacji rozpatrywanych zagadnień.
Ewa Bulisz w odpowiedzialny sposób wysnuwa wnioski i – co istotne – w swoich komentarzach daleka jest od postaw oceniająco-wartościujących. Jej lingwistyczne wykładnie nacechowane są obiektywizmem i „przezroczystością”, które wynikają z dobrej znajomości aparatu pojęciowego oraz technik metodologicznych przynależnych językoznawczym rozprawom naukowym. Trzeba zauważyć erudycyjność naukowego opisu, badawczą skrupulatność i konsekwencję metodologiczną Autorki, a także idące w ślad za tym wszechstronne, dobrze uzasadnione wnioski. Ewa Bulisz ze znawstwem i dużą swobodą powołuje się na bogatą literaturę przedmiotu (nie tylko w zakresie językoznawstwa, ale również literaturoznawstwa, filozofii czy psychologii). Zachowuje przy tym rozwagę i analityczną odpowiedzialność w re-ferowaniu zawiłej, trudno uchwytnej często problematyki.

Z recenzji prof. dr hab. Urszuli Sokólskiej