Nowi Grecy Historyzm polskich romantyków wobec narodzin „Altertumswissenschaft”

Praca z pogranicza literaturoznawstwa, historii intelektualnej i historii idei. Jej celem jest przeanalizowanie roli, jaką w narodzinach romantycznej recepcji antyku w Polsce odegrał rozwój niemieckiego starożytnictwa z przełomu XVIII i XIX wieku. Kluczowym pojęciem dla Autora jest „Griechenmythos” (mit Greków), czyli szczególne przekonanie werbalizowane na kartach prac naukowych, dzieł literackich i filozoficznych rozpraw o niezwykłej więzi łączącej niemiecką kulturę, historię i język ze światem starożytnej Grecji. To szczególne przekonanie miało swoje wyjątkowe medium i jednocześnie bardzo wyspecjalizowane narzędzie – „Altertumswissenschaften”, nauki starożytnicze ze szczególnym uwzględnieniem filologii klasycznej, która w drugiej połowie XVIII wieku przeszła w Niemczech głęboką przemianę.

Rozdział pierwszy stanowi próbę rekonstrukcji mitu Greków w XX-wiecznej tradycji badawczej. Jest to złożony problem podejmowany często w światowej humanistyce, lecz pozostający jak dotąd właściwie nieznanym zjawiskiem w Polsce. Rozdział drugi dotyczy prac naukowych G.E. Groddecka i J. Lelewela i przedstawiono w nim dwie kwestie: stosunek obu badaczy do greckiej historiografii na przykładzie Herodota i Tukidydesa oraz ich interpretacje losów Sparty i Aten, ze szczególnym uwzględnieniem konfliktu obu poleis w trakcie wojny peloponeskiej. W trzecim i czwartym rozdziale opisana została działalność wykładowa Adama Mickiewicza z Lozanny i Paryża.