Jakoby

Samoograniczenie ekspresji nie musi wynikać z twórczej niemocy, ale może – jak w tym przypadku – dowodzić dojrzałości, jeśli motywowane jest przeświadczeniem o zbyt ciasnym horyzoncie poznawczym, które zakreśla język jako narzędzie niedoskonałe. Doświadczana mglistość doznań i przeżyć nie przystaje bowiem do żadnej z nazw, które oferuje leksyka, toteż nieprzekładalne na słowo pozostają pioruny olśnień, epifanie, iluminacje, triumfy, a nawet klęski świadomego odkrywcy rzeczywistości. Tę sytuację manifestuje w jednym z wierszy oksymoroniczna formuła: „jawienia niejasnego oczywistości”, która zbliża do jaskini Platona, oddalając od widnokręgu otwartego na dumną kolonizację poetyckim sensem. Już na początku swego najnowszego zbioru Uta Przyboś zastrzega, że poszukuje nie radykalnej „istoty rzeczy”, lecz właśnie istoty jej zamglenia. Dlatego – jak można dopowiedzieć – zamiast dążyć do środka labiryntu, czule dotyka ścian, ociera się o zamknięte przejścia i uważnie śledzi swą krętą drogę, odnotowując kolejne zbłądzenia.
z posłowia Piotra Michałowskiego

Uta Przyboś - (ur. w 1956 r.) – poetka i malarka. Laureatka Nagrody imienia Cypriana Kamila Norwida (2016) w kategorii ‘literatura’ za tom Prosta, który znalazł sie również w finale Nagrody Poetyckiej imienia K.I. Gałczyńskiego Orfeusz (2016) oraz był nominowany do Nagrody Literackiej Nike (2016). Nominowana do Nagrody Poetyckiej imienia K.I. Gałczyńskiego Orfeusz za tom Tykanie (2019). Publikowała m.in. w „Akcencie”, „eleWatorze”, „Migotaniach”, „Toposie”, „Twórczości” i „Więzi”. Wydała tomy poetyckie: Nad wyraz (2007), A tu tak (2009), Stopień (2012), Prosta (FORMA 2015), Tykanie (FORMA 2018) i Wielostronna (FORMA 2020).