Pierwsza hipoteza: kto dociera na jakąś pustynię, ten ucieka z jakiegoś innego miejsca.
Druga hipoteza: pustynia jest z definicji przestrzenią jałową i niezamieszkaną, ściśle bezosobową, idealnie pasującą do najgłębszych warstw ludzkiej psychiki.
Ostatnia hipoteza: nasze dusze są puste, ale potrzebują ruchu.