Dziewczyny wyklęte 2

Kiedy już bez przygód dojechała do partyzanckiego obozu, ci nie mogli uwierzyć w jej szczęście. Z podziwem przyglądali się, jakby wróciła zza światów.
– Dziewczyno – mówili – to cud. Gdyby cię zrewidowali i znaleźli broń, już byś nie żyła.
Wszyscy zerwali się z krzeseł i stanęli w pozycji na baczność.
Spocznij. Panowie przestańcie bawić się już w domysły. Oto jest „Zo”, kurier Naczelnego Wodza – powiedział szef i przepuścił w drzwiach drobną ładną blondynkę.
Dlaczego nie krzyczałaś, kiedy cię bito?
Zacisnęła tylko zęby, ale kiedy jeszcze raz powtórzył pytanie, wycedziła:
– Tak zostałam wychowana.