Krzyk niemego cierpienia najwyższej próby

Recenzja nie jest potwierdzona zakupem

Ostatnio zadano mi pytanie czy piszę opinie do każdej książki, którą przeczytam. Otóż nie. Moje recenzje to też kawałek mnie, to coś głęboko osobistego, moje opinie to czasami pokłon w stronę geniuszu autora, bądź jego braku, ale najczęściej to chęć zostawienia wiadomości, listu w butelce do tych fikcyjnych bohaterów, których życia chciałabym dzielić wraz z każdą paletą ich przeżyć, emocji, a nawet głębokich ran.

Bywam często sceptyczna, gdy okładka książki krzyczy "bestseller New York Times"i tym podobne, bo w końcu i tam znajduje się też "50 twarzy Greya" czy "Dziewczyna z pociągu" i omylnie można wrzuci do tego wora wiele wybitnych książek i mieć nieudaną randkę w ciemno.

Czułam w kościach, że "Małe życie" zmierza ku wybitności. Zaczyna się od pozornie banalnej sceny - dwóch przyjaciół z minimalistycznymi wymaganiami szuka mieszkania w Nowym Jorku mimo skromnego budżetu. Następnie czekają nas wyczerpujące opisy otoczenia, emocji, postaci. I więcej Wam nie powiem, więcej popsułoby niesamowitość tej książki. Spłaszczyłoby ją, a nie zmierzam tego robić.

"Małe życie" rozwija się w kalejdoskopową powieść o wszystkich najpiękniejszych i największych momentach w życiu każdego z nas. Przewija się jak wybitne klatki filmowe - czujemy każdą ranę, zapach, rozczarowanie, westchnienia i porywistość straty. Rozdziały podzielone są w genialny sposób - kończą się wybitnie, pchają nas na krawędź wyczekiwania, by nagle nam bezczelnie przerwać, odetchnąć i kazać czekać na dalszy ciąg losów złożonej osobowości kolejnych bohaterów.

Bo tutaj każdą postać smakujemy apetycznymi kąskami. Odkrywamy jak najbardziej tajemnicze lądy. Śmiejemy się z nimi, płaczemy z nimi, kochamy i nienawidzimy razem z nimi. Dawno nie czytałam tak empatycznej powieści, która pochłonęła mnie w całości. JB chcesz dać w twarz, Willema i Jude'a pokochać i przytulic,a Haroldowi podziękować.

Tulę Cię "Małe życie" całą sobą, odkładam z szacunkiem i już obezwładniającą tęsknotą, nie wiedząc jak się pozbierać po tak ogromnej porcji monstrualnych emocji i wybitności kreowania postaci językiem pisanym. Hanya - kibicuję Twojemu talentowi i bez sekundy zawahania, w ciemno, nabędę Twoją następną książkę.


Recenzent: Elwira Przyjemska
‹ zwiń tekst